Kon je verwachten met mij he?

Vandaag was het plan richting het dichtsbijzijnde eiland te varen met de watertaxi. Vandaag moesten we ook afscheid nemen van Carlos en Alba (Spaanse stel). Omdat de bus om 9 uur vertrok en we vijf minute hadden, moesten we hasten, wat inhield dat we geen afscheid konden nemen van ze. Een beetje teleurgesteld zaten we in de bus en waren we een uurtje later in het centrum. Kat moest nog wat postzegels kopen voor haar 5 kaarten (17 dollar voor 5 postzegels?!) en daarna liepen we richting de haven.
Eenmaal bij de haven zagen we het stel onze kant op komen. Nu konden we gelukig toch nog afscheid nemen en elkaar gedag zeggen. Hun plan was ook de haven, maar een andere pier voor de veerboot richting Eua.

Eenmaal bij onze pier en ‘wachthalte’ werden we aangekeken door de bevolking alsof we niet wisten wat vor avontuur we in zouden belanden. De boot zou rond 11 uur vertrekken en om kwart over 11 zagen we twee kleine minibootjes achter on suit de haven verdwijnen. Een ervan bleek dus die van ons te zijn. We besloten te wachten, maar toen e rom kwart voor een geen nieuwe kwam, gaf ik de moed op en besloten we naar het informatiecentrum te lopen. Daar aangekomen bleek de tweede boot om 1 uur te gaan en het was inmiddels vijf minute na. Twee boten gemist dus en geen dagtochtje meer. We hebben wel genoten tijdens het wachten door te kijken wat er zich allemaal afspeelt. En dat is een hoop!
We besloten op de terugweg nog een bbq maaltijd te halen (en die was lekker!) en tijdens het wachten op de bus had ik nog een zakje pinda’s gehaald bij het pinda/kokosnootvrouwtje.
Toen we terug waren hebben we wat aan het strand gehangen en in het water gelegen. Ook niet verkeerd.

De planning voor de volgende dagen waren niet veel anders. We wilden eerst nog een scooter huren, maar aangezien we op een of andere manier niet bruin konden worden (hoewel we heed gen buiten waren) probeerden we dat harder de laatste dagen.
We hebben nog visjes gevoerd met oud brood en Kat heeft nog een gecko zich letterlijk dood laten schrikken. We wisten eerst niet zeker of het een truck was voor zijn jager, maar na een uur bleken de mieren er mee aan de haal te zijn gegaan en dus was het al gauw duidelijk da tie ht niet overleefd had.

En toen was het onze laatste volle dag. In de ochtend besloten we nog een kerstreportage te maken en met een biertje genoten we van onze laatste dag op het strand en een heerllijke tijd in Tonga. ‘s Avonds hadden we onze laatste centen besteed aan het diner en kon het afscheid nemen van het personeel beginnen.

De volgende ochtend werden we opgewacht door George die de auto mee naar huis had genomen om ons deze ochtend op te halen. Het duurde niet lang voor Caroline buiten stond om on snog een keertje gedag te zeggen en ons uit te zwaaien.
We waren veel vroeger dan gepland op het vliegveld en hadden dus genoeg tijd. Aangezien er maar een vlucht ging die ochtend, was het niet moeilijk de incheck balie te kiezen. Natuurlijk gaat zoiets niet vlekkeloos als je met mij op stap bent. Althans…. Deze keet was het Kat. Aangezien zee en open jaar ticket heeft en de terugreis nog niet had geboekt, was het een administratieve uitdaging vanwege haar Nieuw Zeelandse visa. En stress begon er al een beetje in te sluipen bij haar, maar met een glimlach en een goede moed konden ik en de steward het nog kalm houden. Daarna kregen we wat papierwerk dat ingevuld moest worden. Inmiddels was onze baggage al ingecheckt en vond Kat haar zakmes in d’r handbagage. Dat was probleem nummer twee. Nu dit ding toch al bijna uit elkaar viel, besloten we het weg te gooien.
Daarna gingen we door naar de douane. Dit ging redelijk snel, aangezien we een van de eersten waren. Toen werd het tijd voor de rontgen en metaalpoortjes. Wonder boven wonder ging deze een keer niet af bij mij en ook mijn rugzak met camera etc werd er niet uitgehaald. Ik was clean!
Toen was het Kat haar tijd….. Haar tas werd even geinspecteerd en bleek dat haar houten souvenir niet als handbagage het land in kon. Niet vanwege de houtsoort (Nieuw Zeeland is net zo streng als Australie als het komt tot Quarentaine met goede redenen), maar omdat het te groot was. Al was het ding nog geen 20 cm, het mocht niet. Als alternatief kon ze terug nar de incheckbalie en het in 1 van de backpacks proppen. Na wat begeleiding werd het overhandigd en kon ze weer terug lopen zonder verdere problemen. We waren in de tax free zone en alles was oke!!!
Ook vond ik mijn patch voor op mijn rugzak van Tonga die ik nergens had gevonden op het eiland. Al seen kind zo blij. Daarna hadden we een lunchakketje gekocht en een koffie en begonnen we aan ons ontbijt. Naast mij zat een douanier een man te interviewen over bepaald papierwerk. Normaal zou dat bij ons achter gesloten deuren gebeuren in een kantoor, maar hier onder het genot vn koffie en frisdrank in het restaurant. Alles lekker primitief.
Al gauw bleek het vliegtuig een uur vertraging te hebben. We konden dus een beetje langer genieten van Tonga. Sommigen hadden hier moeite mee, maar wij niet in dit geval.

De vlucht ging snel en na 3 afleveringen van Top Gear kwamen we aan in Auckland. Althans…. De douane. Deze keer was ik het probleem. Hoewel ik in mijn paspoort mijn nieuwe werkvisum heb, stond in het systeem een vakantievisum, wat inhoud dat ik niet zou mogen werken. We werden eventjes rondgeleid konden op een bankje wachten tussen de andere 30 mensen met paspoort problemen.Tijdens het wachten kwamen we de vrouw van de enquete tegen en hadden we nog een babbeltje. We dachten dat het niet lang meer zou duren, omdat we al 20 minuten als enigen op een bankje zaten, maar na vanaf dat punt een half uur later kregen ik mijn paspoort terug. Denk dat ze me vergeten waren.
Bij de lopende band was onze baggage weg. Waren ze die vergeten in tonga na het tafereel met de souvenir? Of heeft het daardoor the vliegtuig gemist omdat het te laat was? Ik besloot maar richting de servicebalie te lopen en het bleek daar gestald te zijn. Kat had het zwaarder en zwaarder door alle kleinigheidjes.

Eenmaal in de quarentainehal hebben we alles aangegeven, inclusief de houten souvenir, wat geen probleem bleek te zijn. Zelfs niet als handbagage en hij begon ons half uit te lachen vanwege het gebeuren op het voorgaande vliegveld.
Nog even de tas door de scanner en hup… Eindeljk in Auckland! Toch? Nope, forget it! Ze vonden iets verdachts aan mijn tas. Het bleek mijn hangmat te zijn. De niet al te snuggere dame zag het aan voor een matras of een laken. Was het nou aan de binnenkant van mijn tas zou ik zeggen ja, allee, maar aan de buitenkant met een foto van een hangmat in doorzichtig plastic met de touwen aan de buitenkant????
Na dus vriendelijk te hebben uitgelegd dat het om een hangmat ging keek ze me vaag aan, maar ging ermee akkoord.
We konden eindelijk weer frisse lucht inademen en genoten al gelijk van het accent zodra we eigenllijk al bij de douane geholpen werden. Toch een heerlijk taaltje.
Na drie kwartier te hebben gewacht op de bus die niet stopte, maar 3 keer voorbij reed besloot ik een kijkje te nemen. Bleken ze de busstop te hebben veranderd. Nu hoefden we maar 5 minuten te wachten en kwamen we eindelijk aan in hartje Auckland. Heerlijk om terug te zijn.

Al met al hadden we voor ons gevoel een heerlijke relaxte vakantie, maar nu blijkt dat we toch stiekem het een en ander hebben gedaan, terwijl we niet het gevoel hadden.

Nu wordt het weer tijd om te gaan werken voordat we verder gaan reizen.