Kopje onder

De volgende ochtend was ik al ver voor de wekker wakker. Vandaag was het tijd om met de boot het water op te gaan om te gaan duiken. Aangezien het walvissenseizoen eigenlijk al voorbij was, was de kans heel klein om ze tegen te komen onder water. Er was nog en beetje hoop natuurlijk, vanwege de walvissen een paar dagen eerder, maar helaas waren ze niet aanwezig.

Ik zat al op tijd aan het ontbijt, aangezien ik om half 9 opgepikt zou worden door Stevie de taxi chauffeur. Hij had (net als alle andere locale mensen die we hebben leren kennen) gevoel voor humr, ondanks dat hij nauwelijks Engels sprak. Ook het ontdeugende lachje dt iedereen bezit dt lijkt op en kind die snoepjes heeft gejat was aanwezig. Hij rookte, maar het leek constant of ie heet stiekem deed, zodat niemand het kon zien.Het zou niet aan zijn leeftijd hebben gelegen, want met 38 jaar en 5 kinderen zou je toch zeggen dat het gewoon toegelaten mag worden. George, onze chauffeur had dezelfde trekjes. Ontdeugend en stiekem ofzo, maar in ieder geval grappig.

De planning was om 9 uur te vertrekken uit de haven. Toen het op het klokje al kwart over 9 was en we op het gemakje (maximum snelheid op het eiland is 65 op de snelweg en 40 in de dorpjes, dus je moet geenhaast hebben) nog niet echt in de buurt waren, begon ik hem een beetje stilletjes te knijpen. Aan de andere kant wisten ze dat ik zou komen, vanwege de boeking.
Na een aantal minute kwamen we aan en bleek ik de eerste te zijn. De rest van de duikers kwamen rond een uur of 10 aankakken. Het was tenslotte ondag en een rustdag. Dit werd dus letterlijk genomen. In de tussentijd kon ik op het gemakje mijn uitrusting samenstellen en nog even mijn geheugen opfrissen met een groepje die voor hun certificaat bezig waren. Kwam stiekem mooi uit. De intructeur was een Duitser wat leek op een hogere rang in de tijd van 1940-1945, want hoewel het vriendelijke Japanners waren met een kleine vertalingsprbleem, had hij er duidelijk moeite mee en met een zwaar Duits accent lie tie ze merken dat ie niet veel geduld had. Arme Japanners (met wat knipoogjes van mij keken ze weer wat vrolijker). Buiten de drie Japanners en de instructeur en mij, waren er nog een Duitse tourist die verschrikkelijk veel leek op de dikke rechercheur uit comissaris Rex (alleen wat minder pondjes, niet), de stuurman met een flinke kater, omdat ie tot 5 uur in de ochtend een feestje had en mijn gids.
De laatste had aardig wat te vertellen en kon een compleet boek over geschreven worden. Ik zal het kort proberen te houden.

Onze gids was voor 16 jaar lang een visser. Nou is het hier iets anders dan thuis. Hier gaan ze in een gammel bootje met hengels en een paar zelfgemaakte netjes de wateren op richting Samoa voor 3 maanden aan en stuk. In de orkaantijden moesten z vaak uit zien te wijken naar Nieuw Zeeland of Nieuw Caledonie om de orkanen mis te lopen.
Aan boord waren mensen uit voornamelijk Fiji,Samoa en Tonga. Aangezien Tonga religieus is, werkten ze nooit op zondag, dus werkten de anderen in shifts op hun rustdag. Totdat aangeboden werd dat ze dubbel betaald zouden worden op zondag. Religie is goed tot op zekere hoogte. Dan komt geld om de bocht en kunnen ze toch wel een beetje uitwijken.
Na een maandje werd het toch te duur voor de maatschappij en werd het weer terug gezet naar normale salarissen. Hierop wilden de Tonganen niet meer werken op de zondag vanwege de religie. Wij zouden zeggen, liever lui dan moe? Dit werd snel verholpen door de eerstvolgende keer dan de visboot land zag, het personeel dat weigerde te werken, te droppen op het eiland en maar zien he ze thuis kwamen. Uiteindelijk was iedereen gewoon op zondag op de boot aan het werk.
Na zestien jaar vond Ie het wel genoeg en aangezien de helft van het salaris naar de satelliet teleffonrekening ging voo zijn vrouw, besloot hij het dichter bij huis te zoeken.
In 2008 kwam zijn vriend op het idee een duikschool te beginnen. Onze gids moest mensen zien rond te leiden op en onder water. Hoewel hij al jaren duikervaring had, was hij niet officieel geregistreerd, want wie kende Tonga nou? Na anderhalf jaar werd ie op cursus gestuurd in Australie en na een paar weken had ie zijn volledige certificaat.

In hetzelfde jaar waren er twee tsunami waarschuwingen in een week. De eerste was op een ochtend en werd verteld een hoge plek op te zoeken. Het raakte Ha’apai met als gevolg 109 doden en een aantal gewonden. In de tussentijd was het druk in Nuku’Alofa. Mensen hadden hun kinderen naar de scholen verder inland gebracht en besloten zelf een kijkje te gaan nemen bij de haven. Niemand bleek tot op die dag van een Tunami te hebben gehoord, dus iedereen (incl. militairen, politie en de hele mikmak) wilde een kijkje nemen in de haven o te zien wat er nou te wachten stond. Ook de instructeur werd er gewoon op uitgestuurd voor een dagtochtje richting Eua (wat nadien ook flink getroffen bleek te zijn), maar hij weigerde.
Rond tien uur die ochtend raakte de tsunami ook Nuku’Alofa. Hier was het een stuk minder erg. Het werd in een half uur tijd twee keer eb en de vloed ging maar net over het randje van de wal, dat het water tegen moest houden. Gelukkig een leuk spektakel voor de bewoners zonder al te veel gevolgen op dit eiland. Aangezien er rond die tijd het radioverkeer verbroken was met de andere eilanden, werd er een vliegtuig op uit gestuurd met een paar hulpdiensten aan boord en een film crew. Rond een uurtje of 3 kwam het vliegtuig terug met een film en werd de tape ergens in een café met honderden mensen buiten afgespeeld. Hier was de schade van Eua en Ha’apai te zien en de eerstvolgende melding de week erop was iedereen, maar da nook iedereen richting de hoogste plek op het eiland gevlucht. De prinses stond in de file richting de veilige plaats, maar haar royale status mocht niet baten tussen de rest van de bevolking.
Achteraf bleek de tweede gelukkig minder erg te zijn en wisten de meesten nu wat ze konden verwachten.

Maar goed, terud naar het duiken. We gingen uiteindelijk op onze koninklijke boot (jaja, de oude boot van de koningin, gedoneerd de eigenaar van de duikschool, omdat ie een vriend was en een officier bleek te zijn van de marine) naar Christmas Reef. Het is niet de luxe die je trouwens verwacht op de groene draak ofzo hoor. Dit is een klein aluminium bootje dat met elk golfje het gevoel geeft dat je om slaat. Dit was natuurlijk weer een ervaring op zich. En ondanks het feit dat het het meest luxe jacht is, is het toch wel een eer op een koninklijke boot te zitten.
Na bijna 2 uur varen kwamen we aan bij het rif. Het werd kerstrif genoemd, niet vanwege de periode waarin we gaan duiken, maar vanwege de wormen die er leven in het koraal. Even kort samengevat: De wormen zijn spiraalvormig in de vorm van een kerstboompje. Kom je met je hand in de buurt, verdwijnen ze in hun schelpje om vervolgens een voor een naar boven te ploppen. Zo zie je 1 kerstboompje terug komen en een seconde later zijn ze alle 60 terug. Verder zijn we wat dieper gegaan en zijn we nog langs een paar koraalmuren gezwommen en heeeeeeel veel vis gezien.
Na een minuutje of 40 werd het tijd om weer naar de vlakte te komen, aagezien het zuurstof op begn te raken. Ook hier waren ze er iets minder scherp op dan in Australie, maar goed.
Veilig aan boord hebben we genoten van een heerlijke lunch met donuts, saucijzenbroodjes en fruit. Heel veel fruit. Ze hadden denk ik op 30 hongerige olifanten gerekend, want we hadden enorm veel eten aan boord. En dat terwijl we maar met 8 mensen aan boord waren. We hadden dus genoeg.
Na wat uitbuiken en een uurtje van de zon genieten, werd het tijd om ons weer in de uitrusting te hijsen voor de tweede duik.

Dit ging wat moeizamer dan de eerste, aangezien mijn oren niet wilden klaren (ploppen). Ik bleef du seen tijdje vastzitten op 4 meter diepte, maar uiteindelijk na veel moeite kon ik weer dieper. Had wel een beetje oorpijn, maar goed, ik had er voor betaald en wilde ervan genieten ook! (achteraf niet verstandig, maar heb er geen schade mee opgelopen) Eindelijk op de juiste diepte heb k heel veel tropische vissen gezien. Teveel om op te noemen in alle soorten en maten. De kleine nemo’s leken daar een halve meter doorsnee te hebben, maar natuurlijk is het verbeelding.

Aan het eind van de dag kwamen we weer terug in de haven en stond Stevie mij al op t wachten met de taxi. Hij moest nog even wachten, want het eerstvolgende half uur moesten we de spullen van boord halen en het zout afspoelen. Die tijd gebruikte hij om ons te helpen in plaats van andere mensen rond te rijden. Is dat niet lief? Na ruim een uur in de heerlijk ruikende taxi (vanwege de bleomenkrans) onder het genot van Polynesische reggaemuziek wat geintjes te hebben gemaakt met Stevie, ben ik niet lang erna in een diepe coma geraakt.. ‘s Avonds werd ik nog even wakker voor het avondeten, maar het duurde niet lang voordat mijn luikjes weer dicht gingen.