onverwacht walvissen

Allereerst wil ik jullie even laten weten dat het nog een paar dagen duurt voordat alle verhalen van Tonga hierop staan en dan gaan we weer verder in Nieuw Zeeland. Ik heb inmiddels afscheid moeten nemen van Kat na 8 maanden, want zij gaat voor een aantal weken met haar ouders in een campertje rondtrekken.Dit was al gepland toen wij elkaar net leerden kennen. Komende weken gaat het dus iets anders. En daarna moeten we even kijken hoe het loopt.
Veel plezier of wat dan ook met het volgende verslag.




Omdat we op een tropisch eiland waren, kwamen we op het idee om dezelfde avond een verse kokosnoot open te breken en vervolgens op te eten. Een nadeel…. We hadden geen gereedschap, maar alleen de trap. Met de kokosnoot in de hand rammen op de hoeken van de treden, totdat de kokosnoot het opgaf. (En ook een deel van de betonnen treden) Het hele ritueel duurde ruim een half uur, maar uiteindelijk was het resultaat er. We hadden iets te eten. Nou ja…. Na het diner dan.

De volgende dag hebben we weer in het water gelegen en vooral ik heb aardig wat gesnorkeld. Doordat toch een aardig groot deel van het koraal dood was, besloot ik door de branding te gaan en te kijken wat er achter de golven te zien was. Dit was alleen mogelijk wanneer het hoogtij werd en als de stroming niet te sterk was. Alleen dan had je een redelijke kans om weer terug te komen zonder jezelf kapot te zwemmen met flippers of door de golven tegen het rif gesmeten te worden.
Aangezien ik dit verhaal typ, neem ik aan dat jullie door hebben dat ik het gewoon overleefd heb. Tijdens mijn snorkeltocht kwam ik een flinke worm achtig beest tegen van een paar meter. Eerst dacht ik aan een slang, maar de kop had een paar tentakels, zoals een octopus, maar veel kleiner en hariger. Het zag er nou niet echt gevarlijk en hongerig uit.

‘s Avonds hebben wij in het restaurant gegeten en werden geserveerd dor Sven de eigenaar. Hij had zo zijn eigen manier van serveren zullen we maar zeggen en met een vriendelijke (misschien TE vriendelijk?) lach werd alles verzorgd.
We hadden eigenlijk het plan nog door te reizen naar Vava’u, vanwege de walvissen, maar al snel kregen we te horen dat ze al een maand geleden vertrokken waren en zodra ze daar vertrokken, kwamen ze eigenlijk lngs ons park en ook daar zijn ze sindsdien niet meer gezien. Ook de veerboot (die in het hoogseizoen veeeeeel goedkoper is dan het vliegtuig) vertrok maar 1 keer in de week.
We hadden geen zin om te stressen en besloten de rest van de tijd te relaxen en hebben verlengd tot aan het eind.

De volgende ochtend was het tijd om even te skypen met het thuisfront. Daarna hebben we heerlijk ontbeten en kregen we de rekening voor de rest van ons verblijf. Dit bleek wat hoger te zijn dan verwacht, maar goed. We hadden het verdiend. Kat had er even wat moeite mee, misschien ook omdat zij diezelfde ochtend haar creditcard had geblokkeerd en dus geen geld op kon nemen. Na wat overleg was de rust weer gekeerd en werd het tijd om te gaan relaxen en geen stress. Ik moest dan wel even naar het centrum om te pinnen, want de stroom lag plat voor een halve dag, dusk on het niet pinnen. We konden met George mee rijden, want die had een nieuw stel om rond te leiden in de stad.
Eenmaal daar aangekomen hebben we nog een rondje gelopen en zijn er nog wat kaarten gekocht door Kat. Aan het eind zijn we nog even langs de bakker gegaan om wat in te slaan en langzaam weer richting de busstop gelopen vor een nieuw bus avontuur.

Terug op het park hebben we even snel onze lunch achterover geslagen op het strand en duurde het niet lang voordat we weer in het water lagen. Daarna was het tijd om op te drogen en wilden we eigenlijk terug lopen naar ons hutje, totdat ik opeens heel dichtbij een groep walvissen zag. Ik ben gauw naar het restaurant gerend om wat verrekijkers te regelen en niet veel later stonden Sven en zijn vrouw (inclusief hun 2 honden) naast ons op het strand en stonden we naar het water te kijken op zoek naar de walvisen. Helaas zwommen ze redelijk snel en duurde het niet lang voordat we ze weer kwijt waren. Maar al met al een mooie herinnering.
Sven besloot weer terug te gaan naar het restaurant, want het was etenstijd. Carolina (zijn vrouw) bleef nog eventjes bij ons plakken en we hebben nog een tijd zitten praten op het strand over van alles en nog wat. Hoe ze van de oude locatie bij deze kwamen, de corruptie en de vage lease contracten, de zoektocht voor een goeie locatie etc. Ze hadden trouwens bijna een andere locatie op het oog, maar de eigenaar van dat stuk grond wilde nooit het hele terrain laten zien. Uiteindelijk zijn Sven en schoonfamilie op zondag terwijl iedereen naar de kerk was (hier leeft het nog heel sterk) naar het terrain gegaan en bleek dat de helft van het terrain maar beschikbaar was, aangezien de rest kliffen waren en half in zee gestort. Ook moesten ze vaak de huur voorschieten en bijvoorbeeld koelkasten voor de eigenaar ‘doneren’. Maar na een gesprek van de broer van de prinses (lijkt of iedereen elkaar kent) is het eindelijk gesetteld voor de komende 20 jaar.

Uiteindelijk begon het donker te worden en zijn we terug gegaan naar ons huis om op te frissen en wat eten klaar te maken. ‘s Avonds hebben we nog even wat foto’s terug gekeken en zijn we na Lord of the rings in slaap gevallen. (logisch na 3 en half uur film?)

Een aantal foto's zijn te zien op
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150400569811747.344206.702701746&type=1&l=da5976f599

Wordt vervolgd…