Malo e leilei in Tonga.....Ja toch??

We waren er eventjes niet zo zeker van.
Twee weken geleden hadden we een vluchtwijziging. Later bleek het te gaan om een ander toestel, waardoor het vluchtnummer veranderde. De rest bleef hetzelfde.

In Auckland hebben we de eerste dag nog wat kleren geshopt en een biertje gedronken, met het uitzicht op een bruidsreportage van een Japans stel. De Aziaten staan al redelijk bekend als foto fanaten en dat kon je ook merken aan de details waarop de fotograaf en het stel bezig waren. Waarschijnlijk zijn de foto’s e rom van te smullen, maar dat blijft voor ons de vraag. Wij hebben maar stilletjes in een hoekje verborgen op een terrasje toegekeken hoe zij te werk gingen.


De volgende dag zijn we weer eens ouderwets naar Albert park gegaan om te relaxen in de zon. Later zijn we naar Esquires gegaan om daar vervolgens 4 uur door te brengen door middel van een boekie en koffie en internet. We hadden namelijk al uitgecheckt en hadden op de planning de nacht dor te brengen op het vliegveld.
Na het koffiegebeuren zijn we weer op Queenstreet beland en hebben we eerst nog even gegeten om vervolgens een verdieping hoger ons te vermaken in de Arcade hal. Natuurlijk waren de Aziaten fanatiek bezig op de drum bla bla machine, maar heel verassend bleef de DDR (Aziatische afkorting voor Dance Dance Revolution) leeg. Voor de mensen die het niet kennen: Op het scherm zie je vier richtingen waar je op de maat moet zien te bewegen. Je staat op een platform met dezelfde 4 pijlen en je moet dus met je voeten de juiste pijlen zien te raken. Als je ooit in een Arcade hal komt, kijk vor zo’n ding en je vermaakt je uren als er fanatiekelingen bezig zijn op zo’n ding.
Maar goed. Ik weet dat ik niet die kwaliteiten heb, dus ben ik maar gaan paardrijden. Niet echt, wat ik ben geen knollen type. Op een kunstof hobbelpaard moest ik het opnemen tegen 7 digitale andere paarden en heb ik mijzelf binnen anderhalve minuut (!!!) helemaal buiten adem geholpen en zwetend kwam ik als laatste over de finish. Het hele gebeuren werd helaas gefilmd, maar of dat ooit gepubliceerd wordt is nog even afwachten.

Daarna zijn we maar af gaan koelen in de bioscoop en hebben we een filmpje gepakt.
Na de film nog eventjes een burger gegeten en gingen we terug naar het hostel om de spullen op te hale nom vervolgens de bus in te stappen richting het vliegveld.


Eenmaal op het vliegveld was ik verbaasd dat er meer open was dan op Sydney een jaar geleden. Er lagen al wat mensen languit op de banken voor de Mc Donalds en het duurde niet lang voordat ook Kat volgde en een tukkie ging doen. Ondanks dat het een uurtje of 1 ‘s nachts was en wij al rond 6 uur wakker waren, was ik nog redelijk fit en besloot dus de wacht te houden over onze baggage. Onder het genot van een sterke bak koffie, een stand up comedian film op de laptop en later een boekie, vloog de tijd voorbij en werd het al gauw tijd om naar beneden te gaan om in te checken. Althans….. dat was het plan. Toen we rond 4 uur beneden aankwamen en wij een van de eersten waren, kregen we al gelijk te horen dat de vlucht hoogstwaarschijnlijk te zwaar beladen zou zijn en of wij op stand-by wilden staan en de volgende vlucht wilden nemen een dag later en 350,- rijker als vergoeding. Nou waren wij toch al in de vakantiestemming en dat geld krijgen voor een dagje korter in het paradijs vonden wij niet erg. We moesten alleen een uurtje wachten en dan zouden ze nog even controleren of we nog zouden boarden of niet.
Ook bleken de vluchten nog eens aangescherpt te zijn met regels en moesten we de aanstekers uit onze rugzakken halen. Laten de aanstekers nou net ergens onderin achter van alles en nog wat verstopt te zijn. En ik wist ik had er 3….. Na 20 minuten had ik er 2 kunnen vinden, maar waar was de laatste? Gelukkig had ik nog eventjes de tijd en ja hoor, de derde was gewoon in mijn kontzak…


Eenmaal terug bij de balie leek het niet door te gaan, dus zouden we nog even moeten wachten op onze Tongaanse verwelkoming (Malo e leilei!) en werden we vervolgens naar de servicebalie gestuurd om ons geld te innen. We waren net aan de beurt toen het personeel van de eerder genoemde incheck balie aan kwamen rennen en we blijkbaar toch konden boarden. We hadden alleen maar 15 minuten de tijd om onze baggage te droppen, door de metaalpoortjes te rennen en de paspoort controle op een inmiddels bomvolle luchthaven om 6 uur ‘s ochtends. (Inmiddels al 24 uur wakker en rennen geblazen)
Dat lijkt makkelijk, als alles soepeltjes gaat…. Natuurlijk is het in praktijk anders in mijn geval. Eenmaal bij de metaalpoortjes ging het alarm niet af, maar wilden ze onze handbagage hebben. Bleek achteraf dat je maar 1 aansteker mocht hebben en geen 6, zoals wij twee in totaal hadden. Wij dus snel uitgelegd dat dit niet werd gemeld bij de incheckbalie en de situatie in 30 seconde uitgelegd. Het incheckpersonel inmiddels bijstaand als getuige, maar we moesten de overige aanstekers inleveren.
Dit vonden wij niet erg en hoopten er vanaf te zijn. Ware het niet dat er een heel formulier van 3 kantjes ingevuld moest worden. En we hadden nog maar 5 minuten!
Intussen werd het personeel aan boord ingelicht dat ze toch maar eventjes op ons moesten wachten.

Na het hele ritueel aft e hebben gewerkt met de broek half op de enkels, omdat mijn riem nog ergens halverwege hing liepen we snel richting onze gate. Onder het lopen geprobeerd mijn spullen een beetje half in te pakken (laptop terug in de rugzak, ipod in de broek etc.) en na een paar minuten en een aantal keer de broek weer terug ophijsen, kreeg ik ook eindelijk mijn riem waar het hoorde.

We werden netjes opgewacht en achter ons ging de deur gelijk dicht en duurde het ook maar een paar minuten voordat we aan het taxien waren richting de baan.
Nu hebben ze bij Air New Zealand een nieuwe instuctievideo die is gemaakt met de rugbyspelers tijdens het WK rugby. Dit is veel origineler dan het standard statische saaie gebeuren dat ik normal zie en konden ons hiermee aardig amuseren. Mede ook, omdat een paar personen in de film verdacht veel leken op mensen die wij kenden met dezelfde trekjes.

Na een rustige vlucht van 2 en half uur en een aflevering van Top Gear verder, kwamen we aan in Nuku'Alofa, Tonga. Het weerbericht in Nieuw Zeeland zat er een beetje naast, want in plaats van 24 graden en regen was het 33 graden en zon!
Daar sta je dan in de spijkerbroek en vest….

De douane is hier een hoofdstuk apart.
We kwamen aan en moesten in een grote ‘schuur’ in een rij wachten tot we aan de beurt waren (vergelijkbaar met de douane op de grens van Guatemala naar Belize) en bleek alles in hetzelfde tempo te gaan. Namelijk geen stress. Na een uur wachten en de 15 mensen voor ons in de rij te zijn geholpen met een stempel was het onze beurt. We warden nog even besnuffeld door een drugshond die geleid werd door een agent met een bouwvakkers outfit waarop police geschilderd was. Primitief, maar vermakelijk.

Toen mochten we onze baggage ophalen en dit was redelijk idem ditto.
Eindelijk waren we zover en stond onze chauffeur ons op te wachten. We warden onderweg een beetje rondgeleid over het eiland en hij stopte onderweg nog een paar keer om sigaretten voor hemzelf te halen en wat boodchappen te doen, want nu kon het even, anders zat de baas in zijn nek te hijgen. Hij was een beetje van onze leeftijd en deed ons erg denken aan onze ex-collega’s van Tonga in de Mount. Wij konden het er al gelijk mee vinden en vonden het dus niet erg. Wij moesten tenslotte ook pinnen, dus dat kwam mooi uit.

Na anderhalf uur kwamen we dan aan bij ons park. Even gauw ingecheckt en pa gefeliciteerd met zijn verjaardag. Later bleek hij zeer dankbaar te zijn In 4 dagen tijd hebben we in totaal 76 dezelfde smsjes ontvangen met dank je. En we hebben ze bewaard.

Uitgeteld vielen we niet lang daarna in slaap. Het was inmiddels 1 uur ‘s middags en ik had nog geen oog dicht gedaan.

Wordt vervolgd….