stelletje berggeiten

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; we hebben ons totaal niet aan de planning gehouden. We zijn vanaf Wollongong richting Sydney gereden met het idee om naar het wildlife park te gaan. In eerste instantie zijn we er voorbij gereden, want het lag midden in de haven waar je niet kunt parkeren. En we konden ook niet meer afslaan, wat inhield dat we via de tolweg over de harbour bridge moesten. Hebben we dat ook eens gedaan was mijn gedachte. Vijf jaar geleden te voet, nu met een busje. Eenmaal aan de overkant zijn we zigzaggend op de andere kant van de brug terecht gekomen om het gelijk nog maar een keertje te herhalen. De prijs was immers toch per dag. Uiteindelijk na wat gezoek (want onze gedetailleerde kaart ging maar tot Eden en hadden we dus nu niks om op te kijken) kwamen we uit bij een parkeergarage van een zwembad en jawel... Hij was vernoemd naar niemand anders dan Ian Thorpe. De enige zwemmer waar onze Pieter van den Hoogenband nog een tegenstander aan had! Eenmaal geparkeerd zijn we gaan lopen naar het park. Voor de deur zag het er eigenlijk klein uit en om nou 40 dollar uit te geven voor een kaartje vond ik wat overdreven. Na wat overleg besloten we er maar een dagje Sydney van te maken en even langs alle hoogtepunten te lopen.

Langs de haven en tussen een aantal steegjes door (ik was verbaasd dat ik de weg nog redelijk kende) kwamen we aan in George St. De winkelstraat. Hier hebben we op het gemakje langs gelopen en mensen zitten/staan kijken. Ook zijn we het oude, in Engelse stijl gebouwde, winkelcentrum in gegaan. Een paar uurtjes verder kregen we honger en zijn bij een subway neergeploft om een broodje te eten.
Daarna zijn we weer langzaam dezelfde richting terug gelopen, maar namen we een iets andere afslag via de botanic gardens en door het park richting het Opera House.
Natuurlijk zijn er ook nu weer foto's gemaakt, al weet ik niet of ze nou erg veel verschillen met de foto's van 4 jaar geleden. Maargoed.
Via het concertgebouw zijn we langs de haven en door The Rocks gelopen. Dit is, zoals de meesten wel weten de oudste wijk van Sydney. Toen het water weer in beeld kwam, besloten we linksaf te gaan, richting de haven. Eenmaal hier hadden we toch een tochtje van bijna 5 uur te voet afgelegd en waren we blij dat we weer bij de auto waren. Totdat we de meter zagen. 20 Dollar nog iets. Net toen we alles hadden betaald kwam er een man achter ons staan en verklaarde ons voor gek. Een nieuwe slechte gewoonte werd ons aangeleerd. Zolang het meer dan 10 dollar kost, gewoon vlak achter iemand aan eruit rijden. “Doen ze hier allemaal”. Weer wat geleerd dus.

Het was inmiddels rond 5 uur, wat ook in Sydney een spitsuur is. Niet handig dus om te vertrekken, maar we wilden de drukke stad weer uit en uitwijken naar de Blue Mountains. Hier had ik vijf jaar geleden een dagtocht gemaakt met Jill en Esther, maar door de mist hebben we nooit de hoogtepunten kunnen bekijken. Poging twee dus! Katoomba stond dus op de planning. Een relatief klein dorpje in de bergen. Maar zover waren we nog niet!
Na een uur in de eerste versnelling 200 stoplichten te hebben gezien, kwam daar eindelijk een weg van 70 en na een tijdje kregen we zelfs (eindelijk) de snelweg te zien!
Hier moesten we ongeveer een uurtje op rijden. Ondertussen had ik al in het boek gekeken voor een overnachtingsplek en The flying fox hostel stond goed aangeschreven. Aangezien het al donker was toen we in het dorp aankwamen was het even zoeken. Daar zagen we een hostel. De verkeerde. Nog een, weer verkeerd. Na ongeveer 6 keer erlangs te zijn gereden, zagen we een huis met een houten bordje, flying fox. Dus...... Eenmaal aangebeld, deden een paar backpackers open, dus het leek erop dat het er toch wel een was. Na rond te zijn geleid, kwam de eigenaar met de mededeling dat we in de tuin wel konden parkeren met de camper. Hier zitten we nog tot en met maandag trouwens.

De volgende morgen hebben we een beetje uitgeslapen en wilden we de bergen ingaan. Het was ongeveer 10 minuutjes rijden voor de bij de three sisters aankwamen (hoogtepunt voor dagtoeren)
Voor zover ik me kon herinneren zag de ingang er anders uit en kon ik ook de kabelbaan en de tandrad trein niet vinden. Wel de route die we ongeveer hadden gelopen vijf jaar geleden, maar nu namen we een andere afslag tijdens het parcours, waardoor we op een route kwamen die ongeveer 3 uur zou duren en een trap van heeeeel veel tredens zouden krijgen. Niet iets waardoor wij ons lieten afschrikken, want deze keer scheen de zon en kon je hel ver kijken in plaats van mist en een zicht van 2 meter. Het andere voordeel is dat veel toeristen met dagtours geen tijd hebben om zo lang te wandelen en dus de route overslaan, waardoor je bijna alleen op die route loopt en dus veel dichter bij de natuur bent. Het was een mooie tocht met hier en daar wat watervallen en wilde kaketoes. Ook veel palmen en varens, wat het toch weer een idee gaf van een tropisch regenwoud.
Na twee en half uur gelopen te hebben, kwamen we uit bij iets wat ineens weer bekend voorkwam. Het treintje! Ook zag je hier ineens weer horden toeristen en met name Chinezen en Japanners met hun camera's en een gids. Al snotterend en met mondkapjes bleven ze aandachtig naar hun gids luisteren, maar blokkeerden ondertussen wel het pad voor de rest van het publiek. Deze route is nu achteraf gezien stukken minder mooi, maar als je niet beter zou weten, was je hier al blij mee.
Na nog 10 minuten door het hectische, rumoerige pad te hebben gelopen, kwamen we aan bij de kabelbaan. Blij dat we bijna bij het einde waren aangekomen. We begonnen de voetjes al een beetje te voelen na 3 uur. Eenmaal boven, maakten we nog even uitgebreid gebruik van de faciliteiten (toilet) en liepen we naar onze bus. Dachten we....... Het heeft ons waarschijnlijk 3km gescheeld als we in een keer goed waren gelopen, maar we hebben alle straten in een straal van 1 kilometer om onze bus heen gezien, totdat.... Eindelijk!!!!

Terug aangekomen op het honk, schonken we onze voetjes wat rust. Tim dook een boek in en ik ging een beetje luisteren naar een stel mensen die gingen jammen met muziekinstrumenten. (Term betekent voor leken: muziek maken met elkaar en kijken waar je terecht komt) Klonk leuk, alleen was er iemand die niet echt naar de gitaren luisterde en trommelde een totaal andere maat. Moet je ook maar kunnen haha.

De volgende morgen wilden we nog een stukje gaan lopen. Er werd ons aangeraden een minuutje of 10 met de bus verderop te gaan kijken. Geen toeristen en veel mooier dan de toer van de vorige dag werd ons beloofd. En dat klopt!! (jullie hebben dit niet van mij, ze willen geen toeristische attractie ervan maken, maar het heet Grand Canyon walk)
We konden het redelijk makkelijk vinden, op aanwijzen van de eigenaar van het hostel, die ons nog een kaart meegaf. Op het terrein aangekomen, liepen we eerst wat trappen af. Al gauw kwamen we bij een klein watervalletje aan en hadden we het idee in een luxe versie van Center Parcs te zijn beland. De route zou mooier worden en dat werd het ook. Al gauw zat ik al ooh en aahhhh te zeggen en dingen als; moet je dit eens zien! Na een half uurtje kwamen we aan bij een soort grot. Een paar honderd meter stond er een bord met de beschrijving dat we die kant op moesten. Maar eromheen ging niet en je zag niks. 'Dan toch erdoorheen?' Wij de flitsen aangezet van de fototoestellen, wat als soort zaklamp fungeerde. Je weet niet wat voor ongedierte er ten slotte rondkruipt, want de top 20 dodelijkste slangen en spinnen komen voor in Australie en 8 van de 10 dodelijkste slangen komen voor in de Blue Mountains. Niet om jullie bang te maken, maar gewoon als weetje. Ik kan namelijk nog steeds typen. Ik dwaal weer af, dus gaan we verder.

De grot bleek niet heel erg lang te zijn, maar je zag bijna geen lichtval, omdat ie nog een hoek omging. Eenmaal buiten, leek het of we in een totaal andere wereld terecht waren gekomen. Tropische bloemen, veel mos en heel veel tropische planten. Echt raar, een wandelingetje van een meter of 10 in het donker en je komt totaal ergens anders uit! Mooi uitzicht over een deel van de canyon van bovenaf. Daarna begonnen we wat af te dalen. Hier liepen op een gegeven moment nog wat kleine waterstroompjes die hier en daar wat breder werden. Dit liep dieper af het ravijn in, net als wij. Schitterend om te zien. Daarna gingen wij klimmen en hoorde je het water nog wel, maar zag je niks. Aangezien deze klif heel wat jaartjes geleden onder water heeft gestaan (300 miljoen om precies te zijn) zijn er verschillende lagen ingesleten, waardoor je niet recht naar beneden kon kijken, maar ook dit was mooi en op sommige stukken dichtbegroeid met mos, planten, bomen en bloemen. Na anderhalf uur in totaal te hebben rondgelopen, leek het pad op te houden, maar het zou geen doodlopende track moeten zijn. Dus wij klimmen en klauteren over stenen, kleine beekjes oversteken via rotsen waar we op moesten klimmen etc. Het was net een echte hike tocht. Wel gaaf dat je de kliffen van onderen ziet en dan pas realiseert hoe groot die dingen zijn! Na wat klimmen en klauteren liep het pad aan de overkant weer verder. Aan het einde kwamen we een trap tegen die weer omhoog ging. Eerst optimistisch begonnen we wat te intensief naar boven te 'rennen', mmaar al gauw bleek dit niet verstandig. Na een kwartier helemaal uitgeput kwamen we boven bij de trap aan bij Evans point.. Dit was een uitkijkpunt die bij toeristen ook in de boeken staat en waar je gelijk heen kunt rijden, als je geen zin hebt om 3 uur te lopen. Maar als je beschikt over wilskracht en een redelijk goeie conditie, kan ik het iedereen aanraden de lange toer te doen! Na even 10 minuten uitgepuft te hebben stapten we de auto in om terug te gaan naar het hostel. We hadden wel een biertje verdiend, gingen eten en wat lezen en daarna lekker in de warme slaapzak.



Aangezien dit toch weer een langer verhaal is dan gepland, begin ik gelijk maar met vandaag.
Vandaag zijn we voor de verandering weer gaan lopen. Anderhalf uur heen, anderhalf uur terug. En waarvoor? De 'Hanging Rock'. We waren de tocht nog maar net begonnen, tot ik ineens wat zag bewegen van rechts. Een kangoeroe op nog geen 10 meter afstand. En nog 1! Deze hupte zelfs vanuit de bosjes richting het zandpad en zat ons aan te kijken alsof wij daar niks te zoeken hadden. (Dit geldt tot op zekere hoogte ook wel, want bijna alleen de lokale bevolking komt en de foto's die bij het eindpunt worden genomen, staan in verschillende reisgidsen wereldwijd, maar de plaats willen ze niet prijsgeven.)
We bleven rustig staan en ik pakte langzaam mijn camera uit mijn tas, want ik had dit nog niet zo snel verwacht. In de hoop dat het dier zou blijven staan natuurlijk. Dit lukte, want het dier was niet echt bang voor ons en leek enigszins wel nieuwsgierig. Het bleek zelfs een kleintje in de buidel te hebben! Nadat de kangoeroes vertrokken waren liepen we nog een uurtje door over een redelijk saai pad, totdat we bij het hoogtepunt kwamen. De hangin' rock! Kort samengevat: Je kijkt een ravijn in van 200/300 meter. Op een bepaald punt staat er een enorm rotsblok, met een gapend gat van een meter waardoor je recht 200 meter naar beneden kunt kijken. En daar spring je dan overheen om de gaafste profielfoto te krijgen van hyves te krijgen. De foto volgt dus heel snel op internet, want hier is het allemaal een beetje traag. Maar... Geen reling, kijken in een ravijn en dus echt in de natuur. Hier werden dus ook foto's gemaakt voor o.a. Loneley planet, maar aangezien het aardig gevaarlijk is en ze geen doden willen hebben op deze mooie plek, houden ze deze plek liever anoniem. Leve de tips van de lokale bevolking dus! Dit stukje natuur zien dus niet veel mensen. Vanavond hebben we nog even genoten van The Town, een film die in de bios draait en nu gaan we met het hostel op stap, dus zeg ik iedereen:

Gegroet!!