Kon je verwachten met mij he?

Kerst in het park

Eenmaal in Auckland konden we inchecken en door het advies dat Kat gaf aan de receptioniste voor Fiji kregen we een prive 6 persoonskamer voor de prijs van een 10 persoons. Scheelde toch weer wat geld. Toen we de spullen hadden gedropt we nog even een rondje gelopen in de stad. Hier bleek dat het bank probleem van mijn vriendin nog steeds niet opgelost was en dus was het weer bellen naar Duitsland. Na een uur was eindelijk alles rond en zou ze de volgende dag weer gebruik kunnen maken. Na alle stress hebben we een bakkie gedaan en nog na zitten genieten van de vakantie. Ook werd het tijd het eerste verslag te tikken van de Tonga reis, aangezien ik dat niet had bijgehouden.
De volgende ochtend waren we op tijd wakker (waren nog in het ritme van de kippen die ons wakker maakten om 6 uur) en besloten we in het park te hangen. Onderweg zag ik een reclameposter van ‘Coca Cola Christmas in the park’. Blijkbaar is het alweer een jaar geleden dat ik daar ook heen ben gegaan. Een gratis concert met de kerstman en een paar bekende en minder bekende Nieuw Zeelandse artiesten.
Hier besloten we naartoe te gaan. Het zou pas om half 8 beginnen, maar uit ervaring wist ik dat het druk zou worden, dus zijn we rond een uurtje of 6 op het gemakje die kant opgelopen.
Na een half uurtje waren we in het park en al gauw bleken we niet de eersten te zijn. Eerst hebben we nog een rondje gelopen, voordat we een plekje gingen zoeken. Nou wist ik van vorig jaar dat alcohol officieel niet echt toegestaan was, dus voelde ik me weer 14 en een alcohol smokkelaar. Al gauw bleek het geen probleem toen ik zag dat we omgeven waren door mensen met koelboxen en het leken wel zeecontainers vol alcohol. Tijd om wat open te trekken dus. Het koelde inmiddels erg af en er stond een flink windje, dus ik moest mezelf wel een beetje warm drinken.
Rond een uurtje of 10 bleek dit niet echt te werken en ook Kat had bijna ijspegels aan d’r nus hangen. Hierop besloten we weer richting onze warme kamer te gaan. Het concert zelf was nou niet zo geweldig vergeleken met vorig jaar en ook het weer was niet te vergelijken met de 30 graden van vorig jaar. Wel hebben we heel, heel veel mensen gezien en veel verschillende types en soorten. Wat blijft het toch heerlijk, mensen kijken.
De volgende dag deden we het een beetje rustig aan. Kat haar ouders zouden namelijk een dag later aankomen in Auckland. Ons laatste dagje samen dus. Ze had alleen geen informative gekregen van de vlucht van haar ouders. Dit was wel frustrerend, want ook het thuisfront in Duitsland had geen info en ze wist dus niet hoelaat ze haar ouders op moest pikken op het vliegveld. Hoewel haar ouders in Seoul bleven voor een paar dagen, namen ze ook hun telefoon niet op, wat weer extra zorgen bracht natuurlijk. Zondag avond laat werden we eindelijk gebeld door haar ouders en bleek dat ze pas dinsdag kwamen. Een dagje later dus. Hierop hebben we gauw nog een nachtje extra geboekt en ook deze avond bleven we alleen in de kamer.
De volgende ochtend stonden we vroeg op, want haar ouders zouden rond half 9 landen en het was een uur rijden naar het vliegveld met de bus. Na Kat te hebben uitgezwaaid werd het tijd om op zoek te gaan naar banen. Nou blijken er veel banen vrij te zijn, maar voor Kiwi’s of langer dan 4 maanden. Laat ik nou net over 3 maanden het land uit moeten gaan. Het liep du snog niet soepeltjes, maar goed, we houden hoop en vol goede moed de volgende dagen rondkijken op internet en veel CV’s de deur uit.
‘s Avonds werd ik op straat aangesproken door een man die voor Lacoste werkt en vroeg of ik mijn haar wilde laten knippen, want blijkbaar had ik de juiste lengte en kleur. En ik zou er bovendien nog voor betaald worden ook. Het enige was dat ik uiteindelijk kaal zou eindigen. Nou blijf ik dit niet voor altijd en groeit het als het goed is gewoon weer terug (nu heb ik alweer stoppels, dus het werkt :-p) Het ging over een roject waar het ging om personaliteit in combinatie met kapsels. Hoe het hun help tweet ik niet, maar het zal wel. Een paar dagen later had ik de afspraak en werden mijn haren geknipt. Niet in een keer kaal, want dat had ik zelf ook wel kunnen doen. Eerst was een kapsel dat verwacht werd dat wel zou staan bij mij. Daarna werd een kapsel gedaan waarvan vooraf gevraagd was wat ik het meest zou haten. Mijn atwoord was de foute 80’s kapsel. Aan de zijkanten kaal met een zijscheiding aan de bovenkant.
Een uur later keek ik in de Spiegel en zag dat ik dat kapsel had. Ik kon het niet laten om keihard te lachen. Wat een afgang! Maar het was wel grappig. Daarna nog even een leger kapsel, vergelijkbaar met wat ik in Ierland had op een drunken avond waarbij de herinneringen snel boven kwamen en toen was het tijd om helemaal kaa te gaan.
Voor het eerst sinds mijn geboorte geen haar op mijn harses. En gek dat het voelde! Zacht babyhuidje en ik was verbaasd dat het toch redelijk bruin wat en niet papier wit, zoals ik had verwacht. Voorlopig dus geen shampoo of stressen of mijn haar goed zit. Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt.
Nu is het even afwachten of ik nog een baantje kan vinden op korte termijn, anders moet ik weer verkassen. Tot nu toe hebben Kat en ik nog elke dag contact en duurt het nog een paar weken voordat we weer samen reizen. Intussen bleken ze tegenslag na tegenslag te hebben. De camper is een wrak dat half uit elkaar valt, het weer werkt niet mee, lawaaierige buren op de camping etc etc. Hopelijk verandert het snel richting iets positievers voor haar.