met de netbook op schoot

Hier zit ik dan met de weer gerepareerde netbook op schoot. Het digitale tijdperk kent geen grenzen, want het beste WIFI punt in het land tot op heden vind ik hier nu. In de bus op weg van Hamilton naar Auckland.
Met pijn in het hart en tranen in de ogen hebben wij vanmorgen na 4 en halve maand gedag moeten zeggen naar Mount Maunganui, ook wel de Mount genoemd. De 5 minuten lopen naar het strand of supermarket en dorpse vriendelijkheid met hoog surfgehalte wordt nu ingeruild voor een ‘mega imperium’ dat Auckland heet. Ook het zeer schone B&B waar wij de (ik op twee weken na) gehele tijd hebben gezeten met luxe kamer zullen we zeker missen. Komende twee nachten worden weer eventjes inkomen, want het wordt slapen in een hostel op een 10-persoons kamer en de volgende nacht wordt doorgebracht op het vliegveld waar wij vervolgens vertrekken richting Tonga om het een beetje goed te maken. In de tussentijd op Tonga zal mijn officiele visum verlopen en houdt het in dat ik al een jaar in dit land verblijf (ondanks dat ik die paar dagen in Tonga zit) Gelukkig heb ik mijn visum verlengd met 3 maanden, dus kan ik nog rustig (?!) het zuider eiland verkennen, want daar ben ik gek genoeg nog niet aan toe gekomen. Omdat ik na terugkomst van Tonga niet lang meer op het noordelijke eiland zal blijven (hooguit en paar dagen Auckland) hier nog ‘even’ de hoogtepunten van het afgelopen jaar op het eiland en met name de Mount en Te Puke op een rijtje:
Al de mensen die ik heb leren kennen en aardig wat bier mee heb achterovergeslagen in Auckland.
De geweldige rondreis met Bicker waar we de vulkanen bezochten zowel op het land als in de zee, door de glimworm grotten hebben gedobberd (ik wacht nog steeds op de foto’s haha), in een bal van een berg zijn afgerold en vervolgens blauw en proestend van het water half verzopen eigenlijk nog wel een keertje wilden, ware het niet date r een mega rij was en duur. De Hangi en Maori avond met als afsluiting de kiwivogels rond zien rennen al seen malloot en Bicker het niet kon laten ze nog een beetje extra rond te laten rennen. Het natuurpark waar we in waren beland met een mega meer, waar we een duik namen, en nog een waterval hebben beklommen en op de terugweg het mega bord met de 7 dollar entrée hadden ‘gemist’ en na het noteren van de kenteken door mochten voor niks. Was toch maar een huurauto. Over de auto gesproken; de winderige nacht in de buurt van Wellington waar we met auto en al warden weggeblazen en een paar auto onderdelen verloren. De muur kus met de voorbumper in Pahia op oudejaarsdag en beide dingetjes zonder enig commentaar terug kunnen brengen naar de huurmaatschappij. De kleurrijke Full moon party in Pahia en de duinen. Eigenlijk ongeveer alles wel.
De kiwitijd opgesplitst in Te Puke en Mount.
Beginnend met Te Puke.
Het verschrikkelijke hostel waarin ik verbleef in het begin met de Tokkies. De eigenaar die overal geld voor wilde en de 50 jarige scheldende en tierende, 80% van de tijd dronken, kickboxende vrouwlelijke nachtwaakster. De vreemde backpackers die er rondliepen. Een Franse kabouter, onze vriend Bjorn die zich 16 voelde ipv zijn echte leeftijd die het dubbele was, natuurlijk een pluspunt was mijn vriendin Katharina en onze chaotische Fransoos Chris, die met zijn gebrekkige Engels en chaos voor geweldige Mr Bean situaties zorgde en het nog wist te overtreffen met de door zijn slechte Engels, enorme lijsten geweldige spreuken en woordspelingen, zonder het door te hebben. Ik heb wat lijstjes bewaard. Hij is nog regelatig onderwerp van een gesprek of grap.
Het uitstapje richting de Tongariro crossing in de winter op een geweldige zonnige en warme dag, met geweldig uitzicht.
De vele backpackers, Aziaten en hordes Zuid Amerikanen die we hebben leren kennen en dagelijks met een kater en een half uur slap op het werk verschenen. Klagen dat ze hard moesten werken terwijl hun tempo net zo hoog was als dat ze op bed zouden liggen. De halve Tokkies en managers die het een gezellige en knusse werkplek maakten.
De dagen op de boerderij met inze Indische familie in de middle of nowhere. Voetballen op het terrain, Chris die van de parkeerplaats een barbeque maakte en terugkomend na het werk een gat van 3 bij 2 meter vonden in de muur van de badkamer en de naastgelegen ijskoude loods/garage. De muizige Rajoe (uitspraak, niet de spelling) met zijn vage grappen en meest bijgebleven uitspraak; ‘Can you pay me rent?’ ook al was het al gedaan.
De achtergelegen heuvels waar we eens in de zoveel tijd de schapen lieten rennen. De 3 uur wandeltochten voor eten en drinken, omdat we geen auto hadden.
En toen werd het tijd voor de wereldreis van 20 minuten richting het paradijs. Strand, schapen, een berg en een schone slaapplaats. Werk om de hoek, met chaotisch en slecht georganiseerd management en veel personen die ik nog vele pagina’s lang kan beschrijven of uren lang over door kan lullen, maar het verslag is al aardig lang aan het worden. De vroege tocht met het bootje om te gaan vissen en 2 weken geleden de mega groep van 16 orca’s in en rond de baai op nog geen 200 meter afstand van de kust. Helaas stonden wij bovenop de Mount en hadden we niet de spiegelreflex bij, maar een kleine camera. Dat was een redelijke dieptepunt van die dag kan ik wel zeggen. Daarna hebben we ze niet meer gezien. Een ander dieptepunt was natuurlijk het bregen van de Rena op het rif met de mega olievlek als gevolg. Om een klein steentje bij te dragen hebben we geholpen waar we konden om het weg te krijgen op het strand, voordat de regels warden aangescherpt.
En de vele zonnige dagen, zeer comfortabele winter en natuurlijk mijn vriendin zijn de hoogtepunten. Kortom…..Stukje paradijs op aarde.
Ik hoop jullie een volgend bericht te kunnen sturen uit een warm en zonnig Tonga. Het is alleen even wachten op de zon denk ik, want de weersvoorspelling id 26 graden, maar bewolkt en kans op een spatje. Maar het weerbericht is hier toch al net zo slecht als in NL, dus het kan net zo goed 34 graden en volop zon zijn wanneer we vrijdag aankomen.