Oerend hard

Hier zit ik dan. Na op 3 weken na alleen in Auckland te hebben gezeten, zit ik nu in het kleine gehucht dat Te Puke (uitspraak; Te Poekie) heet. Ik verblijf dar met als gezelschap de familie Tokkie. Even een korte beschrijving van een aantal. Onze nachtwaakster is een vijftigjarige vrouw die aan Thaise vechtkunsten doet en meer dan 35 jaar box ervaring heeft. Ze is dan niet meer zo jong en knap, maar de hangende vellen, blijven tot nu toe alleen maar zichtbaar rond haar gezicht. In tegenstelling tot een vriendin van haar, die op het eerste gezicht al 5 tanden mist en een stukje meer gezet is. De eigenaar is een grijze man met een flinke staart, maar eerlijk is eerlijk.... Ze zijn heel aardig en je kan er goe mee lachen. Ook met de rest van de backackers kan ik goed opschieten. De verassing was echter zondag, toen ik voor de tv zat en een oude bekende van Auckland de woonkamer inliep. Dat had ik niet verwacht, aangezien hij het een paar weken geleden over Tauranga had (25 km verderop). Dus het was wel leuk om nog iemand hier te hebben die je al ruim 3 maanden kent. Maandag en dinsdag heb ik het dorp een beetje verkent. Hier zijn Cyriel en ik al in januari doorheen gereden, maar echt gestopt zijn we hier niet. Nou duurde het niet zo heel lang om alles te verkennen, aangezien het maar 1 hoofdstraast heeft van ongeveer honderd meter en dan houdt het een eindje op. Woensdag was het mijn eerste dag op de kiwi boerderij. Om een beetje van de sfeer te proeven mocht ik deze dag gaan plukken. Voorgaande dagen ging helaas niet, vanwege het slechte weer. Het moet per see droog zijn, anders knijp je die krengen fijn als een spons. Na dit zo'n uurtje of 10 gedaan te hebben - zo'n 200 zakken van 10 kg verder-, zijn we moe, maar voldaan teruggekeerd richting Te Puke. Donderdag werd ik gebeld met de info dat er die dag helaas geen werk te doen was, aangezien het nog in het begin van het seizoen was. Vreemd, aangezien iedereen van deze toko toch aan het werk was. Aangezien ik het centrum in een half uurtje wel op mijn duimpje kende, vanwege de ENORME oppervlakte, besloot ik de fiets te pakken en te gaan toeren. Eerst nog even een wasje draaien, kan dan mooi drogen als ik op de fiets zit. Zo gezegd, zo gedaan, zat ik nog geen uur later op de mountain bike richting Mount Manganui. Dit plaatsje ligt naast Tauranga aan de kust. Ik vroeg op voorhand al hoelang het ongeveer zou duren om er te komen, om een beetje voorbereid te zijn. Een uur en drie kwartier zou wel te doen moeten zijn, maar ik was een Nederlander en dus uiteraard een gevorderde fietser. Althans, daar gaan ze hier gelijk van uit. In dit geval had stevige staartmans gelijk.De route was schitterend en je ziet natuurlijk veel meer dan in een auto. Door de heuvels berg opwaarts en afwaarts in het zonnetje, In net iets over een uur (+ 5 minuten, incl 10 minuten pauze) kwam ik aan in het zonnige, maar redelijk winderige Mt. Manganui. Het eerste wat ik me kon herinneren van deze plek, was de overnachting in de auto, twee maanden terug en wakker worden met een lege accu. Deze keer hoefde ik natuurlijk niet te wachten op de wegenwacht, maar kon ik genieten van het zonnetje op het mooie witte strand met beboste rotsen zo'n 200 meter van de kant en een hoop surfers in het water. Aangezien de wind begon toe te nemen en het tij begon te keren, werden de golven iets hoger, waardoor de mannen zich konden onderscheiden van de jongens op de golven. Hier heb ik uiteraard beeldmateriaal van. Ik had al rekening gehouden met het idee dat de terugweg iets langer zou duren, aangezien ik nu meer berg opwaarts moest. Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat de wind was toegenomen en ik met een redelijke windkracht 4/5 vol in het gezicht een aantal flinke heuvels moest beklimmen. Dit zijn geen kleine heuveltjes, maar meer te vergelijken met de Ardennen op een aantal plekken. Na twee en half uur helemaal uitgeput te zijn aangekomen (kwart over 6), werd het tijd voor een warme douche, wat de ergste pijntjes wegnam. (niet kleinzerig uitgevallen, maar op de terugweg ben ik zeker 10 keer van de fiets gestapt en gaan lopen, omdat de benen niet meer wilden, maar ik moest toch een keer terugkomen en eigenlijk de fiets voor 6 uur inleveren) Daarna een flinke dosis eten naar binnen gewerkt en op tijd naar bed gegaan. De volgende dag had ik natuurlijk een stijve reet, want zo'n smal zadeltje was ik niet meer gewend. Zeker niet na die laatste jaartjes op een stapfiets met luxe gel zadel etc. Maargoed, ik mag niet klagen, want afgezien van de 2 uur strand, heb ik toch 45 km afgelegd in een respectievelijke 3 en half uur inclusief pittige hellingen. Gisteren kwam het helaas, net als vandaag met bakken uit de hemel, wat inhield dat er geen dag op de boerderij zou zijn. Gisteren kon ik dus goed gebruiken om bij te komen van mijn twee intensieve dagen. 1 op de fiets en 1 als bodybuilder op de boerderij. Vandaag heb ik maar eens wat aan fotobewerking gedaan, want aangezien hier niet veel te doen is, heb ik nu eindelijk mooi de tijd om mijn foto's mooier te maken dan ze al waren. Ik heb namelijk nog lang niet alle foto's online staan, omdat het teveel tijd kost en in een internetcafe kost het geld. Dus probeer ik het stukje bij beetje te doen. En misschien over een paar maanden heb ik de eerste papieren versie van Nieuw Zeeland in Breda, maar dat is nog maar afwachten. Voor morgen voorspellen ze helaas nog weinig verandering qua weer, dus kan ik weer fulltime verder met foto's bewerken en hopelijk maandag weer aan de slag. Is alleen de vraag welke boerderij, want ik heb nog niks van mijn baas gehoord en de eigenaar hier heeft me al als back-up bij een andere boerderij ingeroosterd. Altijd fijn om een keuze uit banen te hebben in plaats van geen baan. Zo zie je maar weer: al het goeie komt van....zelf en geen melkuni koeien.