Geen visite meer

Na het vorige verhaal zijn we nog even wat gaan drinken in de zoveelste Ierse pub in mijn leven. Hier zijn we eerst een paar potjes gaan poolen, maar al gauw liep het uit op een ware competitie. Een echtpaar van rond de 40 (zij was een Maori) en nog een ander echtpaar in de hoek van het cafe waren nogal hitsig, maar de pret werd er niet minder om. Met een hoop gelach en wat alcohol (ik niet) hebben we rond een uurtje of 3 gedag gezegd en reden we met de auto terug naar de camping. De volgende ochtend zijn we op het gemakje naar het noorden gereden. Eerst hebben we nog een tussenstop gemaakt in Auckland, want we waren nog even op zoek naar het rugby stadion, die we niet echt snel konden vinden. Na een uurtje waren we weer terug op de snelweg en reden we richting het noorden. Na iets meer dan een uur waren we op de plaats van bestemming. We waren gestrand bij Sheepworld! Een grote schapenboerderij met fluoriserende roze schapen langs de weg. Makkelijk reclame maken, want het valt wel op natuurlijk. We waren precies op tijd, want na 20 minuutjes begon de laatste show van de dag. Hier lieten ze zien hoe de honden te werk gaan om de schapen bij elkaar te drijven. Daarrna kwamen de schapen uiteindelijk binnen aan en werd het een en ander uitgelegd en kon het schapenscheren beginnen. De complete show duurde iets langer dan een uur en was eigenlijk nog wel grappig ook. Daarna zijn we nog een rondje over het terrein gaan lopen en hebben we nog wat varkentjes en schaapjes geaaid. Wat spannend he?
Toen werd het tijd om nog in te checken bij de camping ernaast. Toen we ons plekje gekozen hadden en binnen no time de tent hadden opgezet, reden we nog even het dorp in om wat eten en drinken te halen. Dit was de laatste keer dat Cyriel kon BBQ-en voorlopig, dus kozen we ervoor dat dan nog maar een keertje te doen. Ook hebben we nog een tijdje staan jeux le boulen. Ik voelde me net zo'n foute vent uit Frankrijk, maar ik was niet zo super fanatiek als die mensen daar. Ook hebben we alle foto's verzameld en kon meneer ze zo op zijn usb stick zetten om mee te nemen naar Nederland.

De volgende dag reden we weer terug naar Auckland om rond de middag de auto in te leveren. Hier was alles goedgekeurd, ondanks de missende, weggewaaide onderdelen. Het was wel eventjes zoeken voor een kamer, want waar ik geen rekening mee gehouden had was dat er een groot festival was in Auckland de volgende dag, waardoor bijna alles volgeboekt was. Maar uiteindelijk hebben we nog wel een slaapplaats kunnen vinden. Die avond hebben we de laatste avond van Cyriel gevierd met een kroegentocht. Dus met 200 fans voor deze rode man gingen we wat kroegen langs.

Toen ging de wekker weer... Het was tijd om even op te frissen en daarna naar het vliegveld te gaan. Het was tijd om afscheid te gaan nemen. Nadat Bicker zijn spullen had achtergelaten bij de balie, zijn we nog even de algemene vertrekhal ingedoken. Na ongeveer een uurtje werd het tijd om afscheid te nemen en verdween Bickertje achter de schuifdeuren richting de douane. Het zat erop. En blij dat ik was!! Nee hoor, het was heel gezellig en heb het goed naar mijn zin gehad met mijn gezelschap afgelopen weken. (weet ie zelf ook wel denk ik)
Eenmaal weer alleen terug in Auckland ben ik op banenjacht gegaan. Helaas wil het nog niet zo vlotten, want met reacties zijn ze hier niet zo snel. Maar ik ben wel aan het werk voor gratis accomodatie. De eerste dagen gingen niet zo heel soepel, omdat ik vorige week zondag in een spijker was getrapt en dus een hiel piercing had die redelijk gevoelig was. Maar goed, alles is aan het genezen, en ik voel het niet meer, dus het komt goed. Goed dat ik mijn EHBO kitje in de buurt had. De afgelopen week hebben we helaas wel wat regen gehad, maar schijnt het zonnetje inmiddels weer. Nu zijn jullie gelijk weer op de hoogte. Ook hebben we de viering van het 171 jarig bestaan van Auckland meegemaakt met groots vuurwerk. Het werd in de haven gehouden, waar de cruise schepen normaal liggen. En vanuit het water met de brug op de achtergrond, zag het er best mooi uit. Helaas door de drukte heb ik er geen foto's van kunnen maken. Zonde om alleen maar hoofden erop te hebben en uiteindelijk zijn de kleuren toch niet hetzelfde als in het echt. Vandaag was er trouwens weer een festival. Geheel in het teken van de natie. Dus ik als een van de weinige blanken tussen de Maori's heel de middag reggae luisteren tijdens het festival. Mensen met koelboxen (net als in Spanje met de families?) en heel veel eten. Kortom...Het was gezellig!
Hier is dus alles goed, heb ik een leuke rondtocht van 3 weken achter de rug en wordt het tijd om voorlopig weer even het normale dagelijkse leven in te gaan, maar dan aan de andere kant van de wereld.