Als Derde wereldlander op weg naar bewoonde wereld

Eindelijk ben ik weer in de bewoonde wereld. Jullie hebben het een lange tijd zonder verhaal moeten doen, wat zo zijn redenen had. Om de tijd even in te halen zal ik jullie weer op de hoogte brengen van al het wel en wee.

Om te beginnen heeft onze Franse huisgenoot Chris zijn auto een paar weken geleden verkocht, wat inhield dat we gezonder gingen leven. Namelijk veel lopen. Omdat we op de boerderij woonden, was het redelijk ver van het centrum. Wilde je boodschappen doen of op internet hield dat een halve dagtocht in. Een enkeltje richting het centrum was namelijk 7km, dus anderhalf uur lopen door de heuvels en met de boodschappen in je rugzak (we probeerden met z’n drietjes voor een week in te slaan, maar niet teveel, vanwege het gewicht dat we moisten zeulen) anderhalf uur terug over de snelweg. Nou ja….Snelweg? Het was een landweg afgezondered, maar de toegestane snelheid was 100 km/u. Hadden we een beetje pech en moesten we na het werk, dan was het in het donker met een aantal zaklampen. Niet geheel ongevaarlijk, dus maar goed dat sommige mensen het pas achteraf lezen. Wees niet ongerust. We hebben het overleefd en zijn weer een ervaring rijker. Nu weten jullie dus waarom internet een tijdje niet in gebruik was. 3 uur lopen voor een berichtje hebben de meesten onder ons er denk ik niet voor over. Hier en daar hebben we wel een lift kunnen krijgen naar het werk, wat de nodige kilometertjes tevoet (zelfde weg, maar 5km in plaats van 7) scheelden. Maar de conditie is nog verderop vooruit gegaan haha.
Ook hebben we inmiddels afscheid moeten nemen van onze collega’s in het pakhuis. Ik heb daar geweldige mensen leren kennen (met name een paar supervisors) en veel lol gehad. Promoties kreeg je al als je ook maar enigszins intelligent uit je ogen keek. Zo ben ik gepromoveerd naar een supervisor van een of andere machine en heb ik anderhalve maand illegal op een vorkheftruck mogen/moeten rondcrossen. Het seizoen liep vorige week ten einde, wat gepaard ging met een feestje en veel alcohol. Nadat iedereen halfbezopen naar huis werd gebracht (transport wer geregeld) besloten we met de backpackers onder de collega’s door te gaan naar Tauranga. Een stad iets verderop. Aangezien er veel collega’s uit Chili en Argentinie kwamen, wer het een latino party in een zuid Amerikaanse discotheek. Die ging nog eventjes door tot in de vroege ochtend. Helaas was mijn Duitse huisgenote er niet bij, omdat ze ziek was. Alle feestfestijn werd dus gemist. Maar gelukkig hebben we de foto’s en films nog! En niet voor iedereen bestemd haha.
Vorige week zondag werd het helaas ook afscheid nemen van mijn huisgenote. Met traantjes in de ogen ging zij richting Auckland om vervolgens met haar vriendin (die ze eerder had leren kennen) naar Fiji te gaan. Omdat we bijna drie maanden dag in, dag uit met z’n drietjes optrokken, leek het of de familie uiteen ging. Klinkt raar misschien voor sommige mensen, maar als je zo hecht leeft, kan het soms moeilijk zijn. Genoeg sentimenteel gedoe!!
Nadat we onze schat Kat (afkorting) hadden uitgezwaaid, was het onze beurt (mijn en Chris, de Fransoos) om de boel te pakken. Hete seizoen zat erop en we wilden weer de bewoonde wereld in. Omdat we goed werk leverden in het pakhuis, werd er voor ons een nieuwe baan geregeld in een plek 18 kilometer verderop die we al goed kenden en we allebei heel erg mogen. Namelijk Mount Maunganui. (uitspraak is geen ui, maar oe-i) Hier gingen we in het begin van onze kiwi avonturen vaak naar het strand. Veel tijd om er weer van te genieten hadden we er in het begin niet van. We verruilden Te Puke voor de Mount (zo wordt het hier genoemd) op zondag en warden we op maandag morgen om 7 uur verwacht op de werkvloer. Het was hier een stuk groter en het ging er iets anders aan toe dan ons was verteld, maar dat mocht de pret niet drukken. In plaats van het herpak seizoen, was het gewone seizoen hier nog niet klaar, wat ons de extra uurtjes, dus extra geld als bonus gaf. Helaas was dit over op woensdag en kregen we donderdag tot en met vandaag vrij. Jammer voor het geld, maar na 2 en halve maand 6 dagen in de week en 66 tot 70 uur werken is vier dagen rust heeeeeeerlijk! De eerste 2 dagen hebben we niet veel gedaan. Meer uitgerust en de was gedaan. Chris heft inmiddels een nieuwe auto, dus we kunnen weer avonturen plannen als we willen. Verder zitten we hier op alles van loopafstand dus hebben we dat ding toch niet nodig. Over lopen gesproken;
Gisteren ben ik nog een rondje gaan lopen over het strand. Het is zo zalig om weer bij de ust te zijn!! 10 minuutjes lopen door het centrum (of 4 als ik gelijk rechts afsla) en je zit op het strand, met uitzicht op Bergen op de achtergrond.
Vandaag ben ik samen met Chris via het centrum richting de berg zelf (mount-berg Maunganui) gelopen en weer eens beklommen. Hier hebben we een tijdje rondgehangen tot zonsondergang en zijn we langs het strand weer terug gelopen richting het hostel. Onderweg zie je hier tientalen surfshops en nog meer barretjes. Ook stikte het enorm van de oud Amerikaanse hot rods. Oude oldtimers die helemaal uitgebouwd waren. Ik denk date r een of andere hot rod dag was in de buurt, maar met het zonnetje en 17 graden in de winter, was het toch een leuke combinatie.
Nu zijn jullie weer een beetje bijgepraat tot nu. Wat mij plannen voor komende tijd zullen zijn, blijft nog een beetje een verassing. Ik heb namelijk nog geen e-mail gehad van iemand die ik in Auckland heb leren kennen, dus ik vermoed dat deze person midden op de ocean zit. Mocht i keen e-mail krijgen, vertrek ik voor een paar weekjes zon, 25+ graden riching Fiji en ga ik rond de eilanden per zeilboot. Maar tot die tijd is het werken en geld sparen haha. Groetjes en dike kussen en knuffels aan iedereen. Speciale wensen gaan uit naar: Maarten van Laar, Lesley van Laar en Jasper Rijsdijk, vanwege de verjaardagen. Honneponnetje!! Net teveel Amsteltjes he??

Ben