In de Pygmeehut van ome Tom met Maxima blessure

Pas op, weer een lang verhaal!!!

Wat heb ik jaren geleden hard gelachen om het feit dat de huidige koningin een blessure had aan haar polsen vanwege het zwaaien naar het volk. Nu, jaren later ben ik er toch aardig van terug gekomen. Wat heb ik deze vakantie toch veel moeten zwaaien naar de lokale bevolking en met name de kleine kindjes die uit het niks tevoorschijn bleken te komen en hard schreeuwden, dansten, zongen en ook nog daarbij de polsjes ZO hard wisten te bewegen dat het bijna leek of ze ze elk moment afschoten. Wij daarop natuurlijk fanatiek terug zwaaien, maar na 2 weken ga je dat wel voelen.
Maar goed, nu weer terug naar het vervolg van de reis. Kon ik mooi in de tussentijd van dit tikken lekker door de foto's heen bladeren om snel even uit te zoeken wat we de afgelopen week ook alweer uitgespookt hadden, want blijkbaar gaat de Alzheimer light toch intreden.

De volgende dag zijn we weer op tijd vertrokken richting Semliki N.P. om naar de hot springs te gaan kijken. Onderweg waren we nog eventjes gestopt om de beentjes te strekken en wat foto's te maken. We hoorden iets ergens ver onder ons en zagen wat bewegen en schreeuwen. Nu weten we nog steeds niet of die boerinnetjes niet op de foto wilden of dat ze de vogels aan het verjagen waren, maar het had wel effect op allebei. Daarna reden we dus door richting Semliki N.P. Hier stonden 2 geisers; de mannelijke en de vrouwelijke. Een hele mythe, maar om een kort verhaal lang te maken....of andersom: Man ooit gespot bij een vrouwengemeenschap, mocht zich uitleven in die gemeenschap, op een dag is manlief foetsie en zijn de kleren gevonden bij een van de geisers. Die is dus vernoemd naar mannelijke geiser en de andere bij de gemeenschap omgedoopt tot vrouwelijke. Ik zou het helemaal in geuren en kleuren kunnen vertellen, maar daar zitten de trouwe lezertjes toch niet op te wachten.
We begonnen dus maar bij het mokkel-gedeelte. Echt iets vrouwelijks konden we er niet uithalen, behalve dat het er twee vlakbij elkaar waren. Was dit dan de vrouwelijke voorgevel? Zelfs de gids wist het niet te vertellen. We schrokken ons nog even de ......... want er kwam uit een struik ineens een hagedis van een paar meter langs zeilen. Na dit hele fenomeen maar op de digitale filmrol te hebben gegooid, zijn we via de rimboe naar de mannelijke geiser gelopen of nou ja... eerder gezegd; het was net de mud obstacle run, maar we hebben het gehaald. Na een half uurtje klimmen, glibberen en klauteren, kwamen we aan bij een vlondertje dat na 10 meter palmbomen uitkwam in een totaal andere wereld. Het had veel weg van Jurassic Park.
Na daar nog even heerlijk van de rotte eierenlucht te hebben genoten zijn we langzaam weer richting de auto gelopen met onze oude kaboutergids. Ondeweg nog eventjes een uitkijktoren meegepakt die in een perfecte Ikea manier in elkaar gezet was.

Aan het eind van de middag zijn we doorgereden naar Fort Portal. De woonplaats van onze chauf Mozes kriebel. We hebben hem een gezellige avond gewenst en het duurde dus niet lang voor hij met piepende bandjes weg was. Die was wat van plan die avond!
Ik daarentegen heb eventjes een uurtje slaap ingehaald en daarna zijn we aangeschoven voor het avondeten. Deze keer was het een hele andere aanpak.
De eigenaresse van de toko was Nederlands die hier al 18 jaar woonde en geen van de 3 talen meer vloeiend sprak. (zowel Nederlands,Engels en Lugandees) Alles ging lekker door elkaar, maar met handen en voeten kwamen we er wel uit. Ook was er een delegatie van Nederlanders, Nederlandse ministerie en een minister van de Oegandese landbouw aan de tafel. Ze waren bezig met een project om stuwdammen aan te gaan leggen in de regio om de mensen van stroom te gaan voorzien. En dat werd deels gesponsord door ons kikkerlandje. Wist ik gelijk waar onze schenkingen naartoe gingen.
Dit keer dus geen menukaart, maar gezellig met alle gasten aan 1 tafel en vreten wat de pot schaft. Weer eens iets anders, maar wel gezellig. Zeker als de bierflesjes open gaan en de sterkere Waragi fles. Een bananen gestookt drankie van tussen de 18 en 40%. Wij hadden heeeeel toevallig de laatste versie te pakken en die was heeeel snel leeg.
Daarna ben ik lekker in slaap gevallen in mijn heerlijke 1-persoons hangmat steil bedje. Hij leek namelijk een beetje doorgezakt, maar met 40% water achter je kiezen merk je er niet veel van hoor.
De volgende ochtend ging het wekkertje weer en ben ik gelijk fanatiek gaan ochtend gymnastieken. De warming up bestond uit krabben en mijn enkels in smeren met afterbite, want ik had de bedbugs gemist die mijn enkels wel lekker vonden. Daarna werd het tijd voor een ontbijtje om vervolgens een chauffeur van de andere gasten te helpen door zijn busje proberen helling op aan te duwen. Het duwen lukte goed, maar daar hield het ook mee op. voor de rest was er geen beweging in te krijgen. Dat werd dus wachten voor die mensjes. Maar na ons toch van onze beste kant weer eens te hebben laten gezien, gingen we toch maar weer op pad.

Deze keer gingen we na een uurtje naar een stel kratermeren. Helaas niet om te zwemmen, maar om aapjes te kijken en bekogeld te worden door ze. En leuk dat ze het vonden!
Daarna zijn we eventjes de hoek om gereden naar een ander uitkijkpuntje waar een hotel gebouwd wordt. Top of the world. Hier hadden we fantastisch uitzicht over de grens met Congo, het Kibale park waar we eerder onze familie zijn tegengekomen en het Rwenzori gebergte.
De eigenaar had dus een goede plek gevonden om wat uit de grond te stampen.
Daarna was het weer tijd om eventjes een paar uur in de auto te gaan kachelen naar het Queen Elizabeth N.P.
Voor je het park in rijd, loopt de snelweg eigenlijk al door het wild heen.

We kwamen dus onderweg nog wat beestjes tegen toen we op de snelweg zaten, zoals wat olifantjes, buffels, een meertje met 100.000 flamingo's en nog wat anders met 4 pootjes.
We reden eventjes door naar een kratermeer waar zout gewonnen wordt op zijn Oegandees. Na hier een uurtje te hebben rondgehangen en mensen met zoutplaatjes van 80-100 kilo in hun nek te hebben zien rondgehuppeld, zijn we richting onze overnachtingsplaats gereden in het nationale park. We werden onderweg alleen een beetje opgehouden door de familie van Dombo, dus hebben we gelijk maar die vastlegapparraatjes voor de dag getoverd om weer bewijs te leveren aan het thuisfront. Dit vonden broer en zus Dombo zo leuk dat ze van opwinding maar op elkaar besloten te duiken, terwijl er aan de andere kant van de weg nog een andere familie van 20-25 kwam aangerend. Dit werd dus nog eventjes leuk, want we wisten niet of het een matpartij zou gaan worden of dat het rustig bleef. Maar uiteindelijk liep alles tot mijn spijt goed af. Niet dat ik bloeddorstig ben ingesteld, maar wat had ik graag een slachtpartij van een leeuw gezien of een mega gevecht, maar helaas, ook de diertjes in Oeganda bleken te lief te zijn.

De volgende ochtend waren we weer vroeg uit ons tentje aan de waterkant, want we gingen weer een rondje tuffen in onze bolide door het wildpark. We hoefden niet lang te rijden of we kwamen weer bij het volgende spreekwoordelijke hoogtepunt. Een groep van 11 leeuwen op een paar meter afstand. Papa leeuw lag lekker zijn ballen te warmen in het zonnetje, terwijl mama leeuw en een paar andere tantes de kleintjes in toom probeerden te houden. Dit alles vlakbij een horde impala's, maar ook deze keer niet mijn gewenste slachtpartij. Na ook dit een tijdje te hebben mogen aanschouwen en ik bijna de neiging kreeg papa leeuw na te gaan doen, werd het toch maar eens tijd om verder te gaan. We kwamen nog een verdwaalde nijlpaard tegen en nog heeeeeel veel andere dieren.

's Middags kwamen we aan bij een vissresdorpje dat midden in het park lag. Hier hebben we eventjes rondgelopen tussen de vissers die hele mooie vissersschepen kunnen bouwen van 8 planken en 3 balkjes en daarmee tussen de nijlpaarden en krokodillen weten te manoeuvreren zonder te zinken! Althans...in de meeste gevallen. Ze hadden net weer wat bootjes op de kant weten te krijgen en daar werden aardig wat meervallen op de kant gegooid. Dat was het seizoen van de meerval dus.

Daarna werd het tijd voor de de volgende leuke belevenis. Weer eens een cruise over het meer. Een bootje dat nog wist te blijven drijven en met zwemvestjes aan gingen we beginnen aan ons rondje. Al gauw waren we aan de overkant van de sloot. Toen we bij een groep met buffels, nijlpaarden, krokodillen en olifanten waren, bleken we een fanatieke Indische aanhang aan boord te hebben. Ze renden namelijk zowel het bovendek als onderdek rond, omdat ze een krokodil zagen en de gehele boot mocht meegenieten. Blijkbaar zagen ze wat potentie in de krokodil voor namaak Louis Vuiton tasjes, want toen ze erachter kwamen dat we niet nog dichterbij zouden komen, leken ze zelf bijna overboord te willen springen. Hadden ze dat maar gedaan, dan had ik toch mijn slachtpartij...

Die avond op de camping aan het water hadden we weer een nieuw avontuurtje. Je maakt wat mee he? Ik zal even een beeld proberen te schetsen: Een camping van 12 legertenten met een overkapping tegen de regen. 1 extra grote legertent die als restaurant dient en een andere grotere die als receptie en oplaadpunt diende. 1 stekkerdoos in de middle of nowhere, dus lekker primitief, maar het is Afrika, dus kan je dat verwachten.
Het was die avond droog dus werden de tafels uit de restaurant-tent gehaald en konden we buiten eten dichtbij het water. We hoorden op een gegeven moment wat gras en takken sneuvelen. De serveerster kwam langs en vroeg of alles nog in orde was. Toen ik nog in de veronderstelling was dat het geluid van de nachtwaker kwam om het pad vrij te houden, zei ze dat het toch iets anders was dan meneer de nachtwaker. Ik keek recht een lantaarn in, dus wist ik veel wat er afspeelde. Ze vroeg dus maar aan ons of we bang waren voor nijlpaarden en toen we antwoordden van niet vroeg ze ook niet als ie dichtbij was? Het geluid was dus van een nijlpaard dachten we en niet van de nachtmeneer. Ze moest lachen en liep naar de volgende tafel. Deze zeiden eveneens niet bang te zijn van nijlpaarden en ook niet van dichtbij, totdat.... Ik het geniale plan had mijn zaklamp aan te zetten en te kijken waar het beestje uithing. Namelijk 2.5 meter tussen onze tafels in. Ik heb nog nooit in mijn leven een 6 persoons tafel binnen 5 seconden ontruimt zien worden en de mensen aan de andere kant van het park zien staan. Ik flikkerde bijna van mijn stoel van het lachen. Helemaal nadat bleek dat het volledig langs een Nederlandse man was gegaan, die op zijn beurt 3 meter van de nijlpaard af zat, maar te druk bezig was met zijn kinderen op Skype. Zo had ie dus 'heeeele grote dikke olifanten gezien met een hele dikke kont, geen ijsberen gezien' en zodra de nijlpaard voorbij kwam, begon ie de geluiden van een nijlpaard na te doen. Hij hoefde alleen maar zijn laptopje te draaien en zijn kinderen hadden het live meegemaakt, ware het niet dat papa niet eens in de gaten had dat iedereen in rep en roer was en dat er een beestje net langs hem liep.
De volgende ochtend kwam ie erachter en vroeg of het een groot beest was. Het is dus eigenlijk een kunst om een beest van bijna 3000 kilo op 3 meter afstand te missen, maar blijkbaar had ie het zo naar z'n zin met zijn kinderen dat de rest niet meer boeide. Een geweldige dag dus!

De volgende dag konden we een beetje uitslapen (tot 7 uur) en konden we weer op weg naar Ishasha. Hier gingen we op zoek naar de boomklimmende leeuwen. We zijn inderdaad blijven zoeken en konden waarschijnlijk nog wel bezig blijven tot we een ons wogen, maar helaas hebben we ze niet gevonden. Wel hebben we een tijdje bij een hyena hol/nest gestaan en lag ie uit te buiken van zijn maaltje. Weer net te laat voor een slachtpartij dus. 's Avonds zijn we naar onze camping gereden om weer eens ons tentje op te zetten. Nu bleek dat de weg er naartoe al redelijk blank stond en ook het grasveld. Gratis een upgrade naar een hutje dus en wat bedden. Nadat we de zooi daar gedumpt hadden, vond ik wel dat we een biertje verdiend hadden. Eerlijk gezegd wel meer dan 1. De volgende dag kregen we de rekening en een beetje brakjes als ik was kon er wel om lachen. voor krap 2 tientjes hadden we toch wel eventjes 15 halve liters weggespoeld met zijn tweetjes. Lang leve de bierprijzen in Oeganda!
Na het ontbijt reden langs de grens van Congo naar beneden en kwamen uit op het letterlijke hoogtepunt uit van onze vakantie, namelijk Bwindi. Het beloofde land van de berggorilla's. De trip er naartoe was al een heel avontuur en ook het uitzicht onderweg was schitterend. Na eenmaal boven op de heuvel te zijn aangekomen en onszelf te voelen als een waardige milkshake van de Mc. Donalds door het geschud, hadden we snel ons huisje gevonden wat uitkeek over de vallei en de jungle waar de gorilla's zich zouden bevinden.

De volgende morgen ging het dan eindelijk gebeuren. We gingen op zoek naar Bokito! Na 2 en half uur lopen kwamen we de eerste zilverrug tegen, al was ie niet zo heel blij om ons te zien, want hij kwam eerst eventjes gedag zeggen en laten weten wie de baas was door eventjes te schreeuwen en op zijn borst te rammen. De 3 Duitsertjes voor mij lagen van de schrik languit op de grond en ik maar lol hebben. Al gauw liep ie op het gemak weg en konden wij hem volgen richting de rest van zijn harem. Dit ging voor die aap makkelijker dan voor ons, want het was bijna verticaal naar beneden en balanceren op een hoop takken en blaadjes en pogen niet uit te glijden, wat mij vaak mislukte. Na dus een uurtje geklungeld te hebben, uitgescheurd te zijn en mijn bilspleet inmiddels 20 centimerer verlengd was, kwamen we aan bij een deel van het nest. Eerst zagen we er nog eentje met een volle buik uit een boom lazeren en even later mochten we genieten van een moeder met baby die eventjes een showtje weg gaf. We hebben een uur puur mogen genieten van deze bedreigde dieren, maar toen moesten we helaas weer afscheid nemen en dezelfde hindernisbaan terug nemen.
Na anderhalf uur kwamen we weer aan bij het startpunt en kregen we een waar certificaat uitgereikt.
Doordat het die middag regende, moesten we plankgas richting ons slaapplekje crossen boven in de bergen, want het werd een modderpaadje. Nu vinden wij de bergen in Frankrijk al steil, maar dat gravelpad in Bwindi was toch wel rond de 30/40%. Met regen kon je dus eerder in zijn achteruit het ravijn in dan in z'n vooruit. Maar goed, we hebben de rit overleefd. Het leek erop dat we dus niet naar de Pygmeeën zouden gaan. Maar toen kregen we bezoek... We hadden geen auto nodig, want het was 20 minuten lopen naar de mensjes. Zo gezegd, zo gedaan, kwamen we aan bij de primitieve hutjes. De Aupings lagen netjes opgerold op de muur (matjes gevlochten van bananenbladeren) en de Bruynzeelkeuken van 1 pit was naast de geïmproviseerde lamellendeur gestald. Toen kwam het dorpshoofd een praatje maken. Dit leverde een mooi gesprek op, waar niemand van elkaar wist waar we het eigenlijk over hadden. Deze beste man kende namelijk geen Oegandees of Engels, alleen zijn eigen taal, maar begon naar de lucht te wijzen die zwart was vanwege de onweer die zou komen. Ik dus op mijn beste Pygmees; boemberdeboem! Het bleek dat ie wilde vertellen (zei de gids nadat ie mij uit had zitten lachen en het allemaal van een afstandje aankeek, dat ie net terug kwam van de markt aan de andere kant van de berg. Waarom niet de berg aanwijzen in plaats van de lucht??
Ach ja. Daarna kwam het hoogtepunt, namelijk het hele dorp rukte uit om te gaan dansen en zingen. Na drie liedjes en een complete aardbeving van het stampen te hebben gevoeld, wat me deed denken aan mijn tijd in Christchurch, moest ik zelf ook mee doen. Ik heb eventjes een poging gedaan met stampen, maar ik had nog 8 uur gorillaklim in de beentjes zitten, dus ik kon zelfs opa niet overtreffen. Wel kreeg ik allebei zijn vrouwen aangeboden, dus Erkan.... Ik heb een adresje voor je en de foto's, dus je kan altijd uitzoeken! Niet voor 5 dollar, maar het dubbele krijg je dus niet alleen de vrouwen, maar ook een familieshow.

Daarna werd het tijd om weer langzaam maar zeker richting het oosten te rijden voor de laatste daagjes. We hebben nog een mooie tussenstop gemaakt bij lake Mburo en de laatste ochtend gingen we op wandelsafari door het park. Ik ben nog steeds blij dat we het na kunnen vertellen, want we hadden een mooie selfie te pakken met een paar buffels, alleen bleken die iets minder gecharmeerd te zijn van het tafereel. Van een stuk of 15 buffels werden het er in een mum van tijd 80-85 en wilden ons eventjes met een snelheid van iets te dichtbij peilen, waardoor onze gids zijn mooie Afrikaanse AK47 moest gebruiken. Niemand raakte gewond of gedood, maar de enige schade was een oorsuis van 10 minuutjes.
We hebben hem uiteraard wel een fooitje gegeven. Die middag zijn we weer via de evenaar terug gereden richting Kampala om daar met de manager (die we nog kenden van de vakantiebeurs) een koppie koffie te gaan drinken. Toen werd het echt tijd om door te rijden naar het vliegveld en afscheid te nemen van onze Mozes Kriebel en het Oeganda Dakar team Poli Poli.

Weer een onvergetelijke reis en in januari maar weer op zoek naar de volgende op de vakantiebeurs, want 3 jaar geen reizen was toch wel een heeeele lange pauze.