Groetjes uit Kibale

WAARSCHUWING!! LANG VERHAAL!!!

Inmiddels zijn we al een weekje onderweg. Laat ik jullie maar bijpraten over onze activiteiten in dit relaxte land.

Vorige week zijn we na een hele relaxte vlucht van iets langer dan 8 uur aangekomen in Entebbe. Bij aankomst werden we chemisch gereinigd ivm het Ebola virus waar ze hier bang voor zijn. Overigens is de ziekte ooit in het diepgrijze verleden hier ontstaan, maar op dit moment heerst het hier niet. Na ook nog eens met een lasergun onze temperatuur te hebben gemeten, waren we koortsvrij verklaard en stonden we uiteindelijk een half uurtje na de landing met onze rugzakjes buiten. We werden gelijk onthaald door 80 mensen die vrolijk met bordjes stonden te zwaaien. Net of je een kleuterklasje in loopt en die kleintjes willen hun tekening laten zien. Het duurde dus eventjes voordat we ons naambordje hadden gevonden en zo konden deze 2 zogenaamde hollywoodsterren (zo voelden we ons wel een beetje) in de auto stappen richting de guesthouse waar we 20 minuten later aan kwamen.
Aangezien het al donker was toen we geland waren, konden we niet genieten van het uitzicht op het meer, maar de volgende ochtend bij het ontbijt konden we dat toch nog wel inhalen. Aangezien we 2 dagen eerder waren dan vooraf gepland, hadden we dus nog ruim de tijd om te spenderen.
Die middag zijn we dus even bij de botanische tuinen geweest. Niet te vergelijken met die van Blanes (Gerrie??) of ergens anders in de welbekende Europese oorden, maar een hekje door, een gids mee en boompjes kijken.
Na wat rondgestruind te hebben en te hebben geleerd van welke bomen je high of bezopen kan worden, kwamen we de eerste aapjes tegen. Het begon er met eentje, maar het werd al gauw een big happy family. Al snel werd het voedertijd voor ze, omdat we pinda’s hadden gescoord.
Daarna zijn we nog even langs het meer gelopen en geëindigd op de filmset van de eerste Tarzan film. De Black & white versie. Na natuurlijk even de hoofdrolspeler na te hebben gedaan in de lianen (wat een stuk minder atletisch was dan de man op het witte doek) zijn we weer langzaam maar zeker de bewoonde wereld weer ingedoken.

De volgende dag zijn we een rondje gaan lopen op zoek naar een bank. Na die gevonden te hebben en de portemonnees te hebben volgestouwd met biljetjes die weinig waarde hadden, zijn we weer op het gemak terug gelopen. Onderweg kwamen we nog een verstopt bordje van onze guest house tegen tussen een hoop andere, wat gelijk deed denken aan alle bordjes op het vliegveld. We wilden hier een onschuldige foto van nemen, al dacht niet iedereen daar zo over.
Wat we eventjes over het hoofd hadden gezien, was dat het bordje recht tegenover het huis van de president stond (de Ugandese versie van het witte huis) en je dus in de omgeving geen foto’s mag maken. Er kwam dus iemand aangerend en ons verdacht van spionage of andere slechte bedoelingen. Na hem en nog een paar anderen ongeveer een uur lang te hebben uitgelegd dat we toch echt simpele toeristen zijn en toch echt geen criminelen, werden we met rust gelaten. Je maakt eens wat mee.

De volgende morgen werden we vroeg opgehaald door onze chauf voor de hele rondreis. Onze Mozes Kriebel (zijn achternaam hebben we hem zelf maar gegeven) wilde ons proberen ons tot de eindbestemming te krijgen, wat wij ook graag willen, maar dan moesten we eerst maar eventjes de ring van Kampala maar overleven.
Wat een georganiseerde chaos is dat zeg!! We hebben geen ongeluk gezien en dat zal waarschijnlijk komen doordat de mensen die we tegen kwamen uitstekend de afmetingen van hun voertuigen kenden, want het was echt millimeter werk! Dat dat niet fout ging….
Maar goed, na 2 en half uur kwamen we uiteindelijk aan de andere kant van Kampala uit.

We gingen verder naar Ziwa om een tussenstop te houden in een neushoorn reservaat en om daar vervolgens even een hapje te eten. Na ongeveer 20 minuten hobbel de bobbel over zandweggetjes te zijn geschud, kwamen we aan bij het park en werden we eventjes kort ingelicht over de regeltjes.
Daarna was het weer tijd om de auto in te gaan en onder begeleiding van een gids naar de neushoorns te rijden. Dit is ietsje anders dan in de Beekse Bergen!
Na een minuutje of 10 zijn we uitgestapt en verder gaan lopen. Niet veel later kwamen we een groepje van drie tegen die lekker lui lagen te wezen en enorme scheten lagen te laten. (Ik weet het, ik ben de laatste die daar over moet klagen…) We zijn uiteindelijk op een metertje of 3/4 afstand foto’s gaan maken en na een half uurtje zijn we weer terug gegaan om te gaan eten en onze reis te gaan vervolgen naar Murchinson’s N.P.

We waren ietsje vroeger dan gepland en dus konden we de watervallen al gaan bekijken in plaats van de volgende dag, omdat de weersvoorspelling onvoorspelbaar was. Na daar ook ongeveer 100 foto’s te hebben gemaakt zijn we naar onze nieuwe slaapplek gereden. Met hindernissen….. Net toen we de auto in wilden stappen, kwamen de drie vrouwen (die we bij de watervallen al tegenkwamen) tegen en bleken autopech te hebben. Onze gids was een beetje bang dat we niet al te blij zouden reageren, maar we hebben ze netjes een lift aangeboden. 1 Nadeeltje, het duurde eventjes voordat de vrouwtjes in de auto zaten en onze gids een beetje met samengeknepen billen zat, omdat ie voor het donker het park uit moest zijn en het al schemerig begon te worden. Het bleek om Nederlandse te gaan, waarvan eentje hier als verpleegkundige werkt en de andere twee op visite kwamen.

Na onze goede daad verricht te hebben, kwamen we toch in het donker aan op onze overnachtingsplek. Onze chauffeur dus een beetje bedroefd, want…. Hij wist uberhaupt niet of wij een tent op konden zetten en laat staan in het donker.
Laten wij nou net ervaren kampeerders te zijn en in 10 minuutjes hadden we het koepeltentje voorzien van scheerlijntjes en stond alles op zijn plek. Het ding kwam nieuw uit de verpakking, dus alles moest nog in elkaar gezet worden. Eitje dus! Hij kon het amper geloven.

Daarna werd het tijd om eventjes te gaan eten en de tropische onweersbui voorbij te zien trekken. Bij terugkomst bij onze tent bleek 1 ritsje niet goed dicht te hebben gezeten, waardoor we in een 3 bij 3 meterbad terecht kwamen. We hebben allebei een zwemdiploma, dus dat kwam goed. We hebben voor de zekerheid wel eventjes de rits dichtgedaan, wat maar goed was ook, aangezien er die nacht nog 3 pittige buien overtrokken.

De volgende ochtend ging ons wekkertje om kwart voor 5 en onder het genot van het knorren van zwijtjes, vogels met een identiteitscrisis (klinken of als een startende motor of een aap), nijlpaarden en wat aapjes, zijn we na het ontbijt de auto ingestapt om het wildpark in te gaan.
We moesten eerst nog even met het pondje over en dat is niet zo’n luxe als die van Vlissingen of Hulst, maar je mocht blij zijn dat het bleef drijven.
Toen we een stukje onderweg kwamen kon het diertjes spotten beginnen. Het duurde niet lang of we zagen de eerste giraffes en olifanten al, vlak daarna gevolgd door wat (vechtende) antilopen en buffels. Na een paar uur hebben we ook 2 redelijk jonge leeuwtjes gezien en eventjes de beentjes gestrekt aan het water vlakbij de nijlpaarden. Jullie lezen nu het verhaal, dus jullie weten dat het allemaal goed is gekomen, ondanks dat de nijlpaarden een niet al te beste reputatie hebben als het gaat om de combinatie met mensen.
Rond de middag zijn we weer terug gegaan om een hapje te gaan eten en vervolgens een luxe Nijlcruise te gaan doen. Niet met die boot die pasgeleden in Rotjeknor lag, maar een mooie aluminium catamaran voor een persoontje of 40. Wij zaten met een stel backpackers op het bovenste (VIP) dek. Ook daar zagen we al snel olifanten, nijlpaarden en vogeltjes en de eerste krokodilletjes. Bij Nijlkrokodillen dacht ik altijd aan die beesten van 5 meter, maar dezen vielen toch wel een beetje tegen. Maar al met al…. Ik heb trouwens nog nooit zoveel giraffes en nijlpaarden in zulke grote groepen gezien. Het hoogtepunt van de boot was eigenlijk niet de watervallen waar we zouden varen, maar het tot 2 keer toe aanleggen van een bootje vanwege de biervoorraad die aangevuld moest worden voor onze VIP dek. Dit verklaard denk ik wel genoeg voor de sfeer aan boord. Beneden leken mensen nog enigszins wijzer te worden, maar hier…. En de golven zullen vast wel hoog geweest zijn.
Die nacht hebben we het gelukkig droog gehouden en de volgende morgen gingen we op dezelfde manier het park in om diertjes te kijken. We hadden alleen wel 1 hindernisje. Een lekke band. Dus gelijk na de boot de auto maar uitgesprongen en samen met onze chauf als een echt Dakar team met een echte African style autokrik de bandjes te hebben vervangen in 10 minuutjes, konden we verder. Hij was alleen een beetje van slag, want het is hier schijnbaar niet echt gebruikelijk dat de klant (in dit geval wij dus) gaan helpen, maar dat zij toekijken hoe hij staat te zweten. Als soort van goedmakertje (denken we) mochten we die middag niet zelf de tent afbreken. We moesten in de watten gelegd worden en niet zelf aan de gang. Beetje pech voor hem dus!! 2 Dagen weer goede daden verricht.
Die middag zijn we doorgereden naar Hoima, waar we alleen even zouden overnachten. Na een heerlijke nacht te hebben gehad in een poepieluxe kamer (voor Afrikaanse begrippen helemaal) En genoten hebben bij ons zwembad op de riante bedjes, zijn we de volgende dag richting Kibale N.P. gereden. Nu dachten we gisterenochtend nog dat het niet veel luxer zou kunnen, maar bij aankomst werden we welkom geheten met een cocktail, naar ons eigen blokhut ala Gertjan Verbeek stijl gebracht en bleken we de enige 2 gasten te zijn en er 21 man personeel hier te werken. Tafeltje voor 2 bij het kampvuur. Eerst nog een beetje verkeerd gedekt, want we bleken geen stelletje te zijn, dus maar naast elkaar met ons gezicht naar het personeel. Het leek er dus op of wij de jury waren bij Expeditie Robinson en we een eliminatieronde gingen doen met het personeel. Beetje genant in eerste instantie, want ik hoefde niet eens mijn bier in te schenken of bij te vullen. Bij elke slok kwam er iemand bijschenken en leek het net of ze uit gingen vogelen of ze ook maar iets konden doen. Maar goed, dit vergeten we niet snel.

Vandaag zijn we weer op tijd opgestaan en zijn we het regenwoud ingedoken. Op zoek naar de chimpansees. Na een korte breefing zijn we weer over wat weggezakte modderwegen de rimboe ingereden. Daar zouden we een urenlange tocht maken om de chimpansees te vinden…… Niet dus… We waren nog geen 30 meter onderweg en de eerste stak toevallig de weg over. Na die even gevolgd te hebben, bleken er nog een stuk of 6 in de bomen vlakbij te zitten. Hier hebben we ongeveer een half uur rondgehangen, omsingeld door wat bavianen die even een 18+ showtje weggaven en toen er een paar chimps toch maar weer naar beneden besloten te gaan, hebben we ook van deze wat foto’s kunnen schieten. Daarna zijn we even een andere route gaan nemen en na een half uur kwamen we bij een ander groepje aan en ook hier hebben we een aardige tijd doorgebracht. Alles bij elkaar toch iets langer dan normaal gezien toegestaan, maar we hadden dus geluk. (Misschien karma van voorgaande dagen?) Eenmaal terug op honk, kregen we weer een mega luxe 3 gangen lunch voorgeschoteld en toen we die zo goed als op hadden, kwam er eventjes een gigantische tropisch buitje voorbij. Een muur van water waar ze in Limburg jaloers op zouden zijn als ze de Maas weer eens willen laten overstromen.
Gelukkig was de bui ook weer zo over, want we moesten nogmaals de beentjes strekken. Nu doken we het moeras in en hebben we hier 2 en half uur rondgelopen. Weer veel aapjes gezien, weer wat geleerd over plantjes en vogeltjes, dus ik kan nu gewoon door voor de Oegandese Steve Irwin.

Nu zijn jullie weer een beetje bij van het wel en wee. Morgen gaan we richting Semliki N.P. en zullen jullie in de komende dagen nog wel van ons horen.