Rondje voor een stempel

De reggae muziek galmt weer door de toko, de Maori's zijn weer mee aan het zingen. Het moet dus vrijdag zijn. Dit ritueel is al maanden op het werk aan de gang, maar verveelt nooit. Je zou eigenlijk verwachten dat sommigen aan de slag gaan met een pretsigaret, maar ze vinden blijkbaar de muziek gewoon lekker. Ik geniet net zo hard mee, want de rest van de week krijgen we een radiozender met een playlist van drie kwartier die vervolgens de hele dag herhaald wordt. Zo hebben we in de afgelopen 4 weken 254 keer Lady Gaga met over the edge gehoord (we hebben een lijstje bijgehouden), op nummer 2 met 217 keer Adele en Move Like Djagger komt al gauw dichtbij met de 188 in alleen de afgelopen 3 weken.
Afgezien van de lijst hebben we het toch wel redelijk druk gehad op het werk. Maar aan alles komt een eind en ook aan dit kiwi seizoen. Komende week schijnt de laatste week te zijn (al hebben we misschien een paar dagen extra) maar dan loopt het toch echt op z'n begon het inkorten al. Maar genoeg over werk.

Drie weken geleden moesten we een nachtje ergens anders doorbrengen, omdat het B&B zat volgboekt. We hadden tot op die bewuste ochtend nog geen echte plannen, totdat we op het idee kwamen een auto te huren. Hiermee hebben we een rondje Noorder eiland gedaan. Je heb helemaal geen 3 weken nodig, wanneer je het ook in 2 dagen kunt doen.
We zijn op ons fietsje richting Tauranga Airport gereden, wat direct naast ons werk ligt. Hier bleek het toch wat te prijzig te zijn en zijn we verder gereden richting Tauranga. Daar hebben we een auto gevonden (luxere uitvoering dan gepland voor de prijs van een simpele) en zijn we richting Hamilton gereden. Het plan was eigenijk te eindigen rond New Plymouth, want Kat heeft nooit Mt. Taranaki gezien.
In Hamilton was het redelijk druk. Waarschijnlijk vanwege de rugbywedstrijd voorgaande avond in het WK. Vanaf hier zaten we al redelijk aan de westan van het eiland en zijn we naar beneden gereden naar New Plymouth. Daar aangekomen hebben we wat rondgelopen langs het strand met enorrrrrrrrme golven. Ik wist nog van de vorige keer dat hier de Surferd Highway lag en dat die leuk zou zijn om te doen.
Zo gezegd, zo gedaan..... Was even vergeten dat het langer was dan ik dacht. In plaats van de 45 kilometer was ik een 1 ervoor vergeten met bochtige weggetjes. Maar.... na een uurtje rijden kwamen we al dichtbij Taranaki met (wat een geluk) een zonsondergang. Gauw wat foto's gemaakt natuurlijk. Na 3 uur te hebben rondgereden kwamen we weer aan in New Plymouth (de snelweg gaat rond New Plymouth, we waren niet verdwaald) hebben we wat gegeten en zijn we een slaapplaats gaan zoeken. We wilden eens wat anders en besloten de auto ergens op 1 van de surfstranden aan de surfers highway te parkeren en in de auto te gaan slapen. Eenmaal op de plek van bestemming was het pikke donker maar heel helder, wat de lucht prachtig maakte. In de middle of nowhere en miljoenen sterren was het een avondje om niet snel te vergeten. De volgende ochtend werden we gewekt door wat regen en ik moest enorm nodig piesen. Tijd om even naar buiten te rennen dus. Tot mijn verbazing stonden we de hele nacht onder een vuurtoren en bleken we op Cape Egmond te zijn aangekomen (westelijkste puntje) Na even wat primitief te zijn opgefrist met onze waterfles en toilettas, zijn we weer op pad gegaan. Verder dan 100 meter kwamen we in het begin niet, want we waren getuige van een kalfje dat geboren werd in de wei. Toch wel leutig wakker worden. Na het hele schouwspel zijn we toch maar gaan rijden, want we waren minstens 9 uur verwijderd van onze B&B en de volgende dag moest er gewoon weer gewerkt worden. Over een stukje snelweg, kwamen we bij een leuk koffie tentje, waar we een heeeeerlijke koffie en nog beter gebak hebben gegeten. Na alles verwerkt te hebben, reden we door naar Stratford (wat een k*tdurp) en hebben we vanaf daar de Forgotten Higway genomen. Deze is maar 150 kilomter lang, maar vergis je niet. Deze is in het begin van de vorige eeuw aangelegd en is een uitdaging om te doen in sommige stukken. Na 4 en half uur waren we bij het einde, maar..... Wel met een nieuwe stempel in ons paspoort. We zijn door de republiek van Whangamomona gereden en hebben zo een nieuwe stempel verdiend. Na heel wat foto's te hebben gemaakt zijn we eind van de dag beland in Taupo en toen was het nog maar 2 uurtjes rijden. Uiteindelijk na 12 uur rijden en pauzes, kwamen we redelijk vermoeid, maar voldaan aan in ons eigen bedje.
Vorige week hebben we nog naar de rugby derby Nieuw Zeeland - Frankrijk gekeken in een Ierse pub. Vreemde combinatie misschien, maar de sfeer was goed. Frankrijk heeft namelijk een aantal jaren geleden de WK titel door Nieuw Zeelands neus geboord in de laatste minuten. Dat zijn ze hier nog steeds niet vergeten en dat hebben we gemerkt ook! Deze keer hebben de All Blacks het niet zo spannend laten worden en hebben ze ruim gewonnen.
De volgende dag hebben we een ruige fietstocht gemaakt van 35 km in 3 uur. Het plan was een surfboard ophalen bij iemand, maar na eerst verkeerd te zijn gestuurd door een persoon uit India (de juiste plek was overigens DE plek waar we het vroegen) en 6 kilometer verder eracter kwamen, moesten we met wind tegen terug en was de desbetreffende persoon verkast naar een winkelcentrum. Eindelijk uitgeput aangekomen kon ik de surfplank meenemen en zijn ik en Kat de volgende dag naar het strand gegaan. Zij om kou te lijden en ik om te proberen niet te verzuipen. Het weer en water was beide toch wel erg koud en na een uurtje besloten we toch maar vrij onderkoeld terug te gaan om op te warmen onder een hete douche. Uiteindelijk is het nog wel geelukt om te blijven staan, dus dat was een klein pluspuntje.

Nu zijn we aan het rondkijken voor een nieuw baantje, over 3 weken zit ik in Auckland voor een wedstrijd en dan is het nog maar een maand voor Tonga. Klinkt allmaal ver weg, maar jezus, wat gaat het toch snel! Overmorgen ben ik al een jaar onderweg.