Bitter avontuurtje Blenheim

Na een paar dagen zijn we weer op de bus gestapt richting Blenheim. Deze plek is bekend om zijn wijngaarden en hier komt 90% van de Nieuw Zeelandse wijn vandaan. We hadden een korte busrit via een mooie route die elke 5 minuten veranderde en een half uurtje later stonden we in Blenheim. We hadden in de reisbijbel (lonely planet) een aantal hostels gevonden en er was een nieuwe die nog niet beoordeeld was. Nieuw lijkt goed. We hadden ze de dag ervoor al gebeld in Picton en geresrveerd. Dit ging al niet soepel, want een tweepersoonskamer was al in bezit genomen door iemand anders, maar ze zou die wel in een andere kamer, aangezien hij toch alleen was en twee bedden in beslag nam. Dit alles in gebrekkig Engels.
Het was halverwege de middag toen we aankwamen en aangezien het niet echt dicht bij het centrum was, kwamen we na een half uur zweten (het was een graadje of 30) eindelijk met onze bepakking lopend aan bij het adres. Bij aankomst bleek desbetreffende persoon nog in de kamer te zijn en aan het werk te zijn. Of we tot ergens in de avond wilden wachten of we er misschien in wilden. Ze moesten de persoon namelijk nog vragen (hoewel we al een officiele boeking hadden gedaan).
Daarna kregen we een aanbod om als alternatief ergens in een huis bij kennissen van de eigenaar (hele familie uit India) te blijven. Dit was dichtbij het centrum..... Na de vraag of hij het aan kon wijzen op de plattegrond (we waren een beetje achterdochtig) bleek het ergens in de middle of nowhere te zijn, maar met centrum bedoelde hij een klein winkelcentrum in een wijkje ergens achteraf. Dit was dus niet de bedoeling.

Dus een beetje teleurgesteld hebben we het gedoe achter ons gelaten en met een positief gevoel probeerden we ergens anders te overnachten. We waren op de heenweg al een paar andere hostels gepasseerd in dezelfde straat, dus we probeerden het daar maar. Niet veel later hadden we onze eigen prive 8 persoonskamer en het hele gebeuren werd gerund door een Koreaan. Ook werd gelijk werk aangeboden, dus we hoefden niet meer te zoeken. Ook kookte hij elke dag rijst voor de vermoeide werkers. En bij aankomst was alles schoon, dus klonk het goed.

Waarschijnlijk was dat ook de enige dag dat de keuken grondig was schoongemaakt, want elke dag dat erop volgde waren er meer en meer vliegen over het terrein te vinden. Wij trokken ons dus terug in onze prive kamer en probeerden dus zoveel mogelijk buiten de deur te zijn of juist binnen in onze kamer. We hadden namelijk een week geboekt wegens het werk aanbod.

De dag na aankomst konden we allebei werken. Kat werd om 6 uur ’s pchtends verwacht en ik om half 8. Bedoeling was dat we staaldraad moesten tillen in de wijngaard. Alles was al gespannen, maar moest verhoogd worden, omdat de planten waren gegeroeid.
Gelukkig was het bewolkt en scheen de zon niet volop, zoals de dag ervoor.
De eerste paar uur gingen goed, totdat een schouderblessure op kwam zetten. Een beetje gevoelig, maar mezelf niet laten kennen, gewoon doorgaan. Tandjes op elkaar. Totdat..... Hangend aan de draden (je moest wel, anders krijg je er geen beweging in) brak er eentje en vloog mijn arm in een onnatuurlijke houding. Au!
Ik had net alles achter de rus van een surfprobleempje in Mount Maunganui en nu dit weer! Flink balen, want ik kon werken wel vergeten, aangezien dit het enige was dat aangeboden werd in de omgeving. Fysiek werk is niet echt mogelijk en een kantoorbaan vraagt mensen voor langere tijd dan mijn visum geldig is. Ik zag mijn droom van Azie verdwijnen en teleurgesteld moest ik het opgeven. Ik mij dus gemeld bij de teamleider en uitgelegd dat ik niet verder kon ivm de schouder. De hele toko werd gerund door mensen uit India. Nu heb ik veel gehoord over mensen uit India en ik geloof dat ze heel vriendelijk zijn, maar hier in Nieuw Zeeland maken ze misbruik van backpackers en hebben we er verschillende malen al slechte herinneringen aan. Maar een keertje naar India zelf dan!
Ze hadden genoeg wagens en personeel, maar in plaats van een ritje richting Blenheim (we waren in de middle of nowhere ergens 10-15km buiten Blenheim op een boerderij) werd mij verteld dat ik maar moest gaan liften. Zie maar iets te vinden. Op voorhand werd transport door hun geregeld, maar er werd blijkbaar van gedachten veranderd. Zie maar eens iets te vinden om 2 uur ’s middags op een doordeweekse dag op een landweggetje in niemandsland.

Ik had moeite om me in te houden, maar ik wilde op zijn minst mijn salaris van een paar uur krijgen, dus op mijn lip bijtend nam ik ‘vriendelijk’ afscheid en besloot maar te lopen tot er mogelijk een auto zou stoppen die dezelfde richting op ging als ik. Tenminste....Als ik de goede kant op liep. Het was namelijk nog redelijk donker toen we die ochtend aankwamen.

Gelukkig kon ik me een beetje orienteren op de omliggende bergen en na een half uur kwam ik aan bij een snelweg. Althans, zo wordt het genoemd. Daarna werd het nog een uurtje of twee lopen langs de weg via een chocoladefabriekje (familiebedrijfje waar ik de weg vroeg en nog wat gratis mee kreeg) richting Blenheim. Ik had een weggetje verkeerd genomen en kwam er al gauw achter, aangezien het doodlopend was. Omgedraaid en lopend richting de goede kant werd ik gestopt door een vriendelijke 67 jarige Engelsman die mij een lift aanbood. Dit scheelde mij nog eens 2 uur lopen, dus hij heeft mijn dag gered en dat heb ik hem laten weten ook. Na 20 minuten was ik weer op bekend terrein. Het was inmiddels al etenstijd en de winkels waren dicht. Even kijken hoe alles dan maar gaat.

De nacht verliep niet heel soepel en de volgende dag was ik onder het genot van 100000 ibuprofin. Uiteindelijke conclusie... Rust houden de komende weken!.....

In mijn achterhoofd verdwenen Thailand, Laos en mogelijk andere landen voordat ik thuis kom. Na terugkomst in het hostel overlegd met mijn vriendin en realistisch als we waren, zat er maar een ding op. Genieten zover het kan hier in Nieuw Zeeland en weer werken in Nederland om te sparen voor de volgende trip.
Niet lang erna heb ik contact gehad met het thuisfront en zo werd er het een en ander overlegd.
De rest van de week hebben we rondgehangen in het park en films gekeken wanneer het regende en zowaar de week overleefd in het steeds smeriger wordende hostel. Vrijdag was het tijd om te vluchten naar Nelson om de laatste weken samen te genieten van het land.