Hee buschauffeur!

Wat een busreisje weer. Ik had de nachtbus genomen richting Wellington. De reis zou ongeveer 11 uur duren. Raar misschien voor Nederlanders, aangezien het eiland niet zo groot is en dus de afstand niet echt ver, maar rechte wegen kennen ze hier niet, afgezien van de winkelstraat in Auckland. Ik moest nu afscheid nemen van Auckland voor de laatste keer, want ik kom hier (voorlopig?) niet meer terug. Aan de andere kant was ik natuurlijk heel blij, want op het andere eiland zat iemand mij op te wachten. Maar goed… De busreis…

Het eerste gedeelte van de rit was redelijk aangenaam. Er waren genoeg plaatsen vrij en had ik mijn plekkie al gauw gevonden. Na een uurtje kwam hier verandering in, aangezien ik vergezeld werd door een vrij fors gebouwde man die niet alleen met zijn vorm de plaats van zijn stoel had bezet, maar ook mijn zetel met 50% had ingekort. Ik schijn het aan te trekken, want het is niet de eerste keer dat ik uit alle vrije plaatsen in een bus, vliegtuig of trein het ‘slachtoffer’ ben. Het voordeel was dat ik het niet koud had en hoewel de air conditioning aan stond, had ik geen trui of deken nodig. Het nadeel was echter dat hij niet al te lang erna in slaap viel en de eerstvolgende 3 uur de halve bus wakker hield met zijn oorverdovend gesnurk. Ik had geprobeerd mijzelf te amuseren met een film en goed isolerende oordopjes via de laptop, maar ik had moeite mijn eigen film te volgen. Gelukkig had ik de film al eerder gezien, dus wist ik het in grote lijnen wel te volgen.
Daarbij kwam nog dat hij zeer flexibel was. Ik kan me nog herinneren van de vregere jaren. Op de achterbank bij elke bocht hangen tegen de persoon naast je tot alle lucht uit hem of haar is geperst.
Dit kwam na jaren wachten dus terug bij mij op schoot. Nadeel was dat deze persoon bijna het drievoud van mijn gewicht had. (en nee, dat was geen totaal van 90kg). De meeste mensen vielen uiteindelijk toch in slaap. Of kwamen er dichtbij.

Voor mij zat een kleine Aziaat en telkens wanneer hij bijna in slaap viel met zijn wobbelige hoofd. Je kent het wel als je op een stoel zit en wegzakt en je hoofd gaat alle kanten op. In dit geval was het sneu, maar grappig. Hij had namelijk de neiging het raam te raken en die werd ook een aantal keren flink geraakt, doordat de bus een scherpe draai maakte.

Inmiddels begon het alweer licht te worden en met wat muziek op kon ik even van de zonsopgang tussen de Bergen genieten, terwijl iedereen, behalve de buschauffeur aan het slapen was. Slaap je niet, rusten is een goed alternatief en je houd het bijna net zo lang uit.
Uiteindelijk stond ik rond 8 uur ‘s ochtends voor de Mc Donalds in Wellington. Na de rit was het tijd om even op te frissen en dus dook ik het treinstation in aan de overkant van de straat. Zwaar beladen met backpacks kwam ik een kwartiertje later uit de wc en kreeg ik wat vage blikken toegeworpen. Blijkbaar maak je ook niet elke dag mee dat iemand zijn backpack niet onbeheerd wilt achterlaten en het meeneemt naar de wc.

Daarna werd het tijd om op de volgende bus te stappen. Een rit van 10 minuten naar de veerboot terminal. Ik had alles zo getimed dat ik maar een paar uur hoefde te wachten en du seen dag eerder aan kwam op het zuider eiland.
Ik was zelfs zo vroeg dat ik de kans had om een boot eerder te pakken, maar dat hield in dat Kat nog niet zover was om mij op te halen. Dus maar besloten drie uurtjes te wachten tot de volgende boot.

Ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan, maar het land bestaat uit 3 verschillende eilanden (het kleine keuteltje onder het zuidereiland meegerekend). De trein moet ook ergens van A naar B kunnen.
Dus hoe lossen ze dat op? Gewoon de trein op de veerboot. Op het onderste dek hebben ze drie rijen rails gelegd en dus kan ere en complete vrachttrein in gereden worden. Een apart gezicht.

Daarna werd het tijd voor de auto’s en ook ik mocht via een parcours aan boord. Hoewel het de hele ochtend redelijk bewolkt was, begon het op te klaren, zodra ik aan boord was. Tijd om de camera voor de dag te halen en nog wat foto’s te maken van Wellington vanaf het water.
Aangezien er (zoals gewoonlijk in Wellington) een flinke koude wind stond, was ik na een half uurtje binnen om proberen wat slaap te pakken. De reis duurde toch 3 uur en ik was al 28 uur wakker. Uiteindelijk heb ik eventjes mijn ogen dicht kunnen doen, maar na 20 minuten was ik toch weer klaarwakker. De zon begon verder door te breken en de wind ging liggen naarmate we dichter bij het andere eiland aankwamen. Weer naar buiten dus en foto’s maken van de groene pieken die uit het water staken. Geweldig uitzicht!

Drie uur later kwamen we dan aan in Picton en werd ik met open armen ontvangen door Kat. De zon scheen volop en niet veel later liep ik weer in een t-shirt naar ons onderkomen voor de komende paar nachten.

Picton zelf is een klein vissersdorpje en ligt in een mooie baai. Dit is de enige plek waar de veerboot aankomt op het eiland en eigenlijk gaat 90% gelijk verder door richting het zuiden, maar het is er mooi genoeg om er een paar dagen rond te hangen.
We verbleven in een oude villa van ongeveer 150 jaar oud, maar in felle kleuren geschilderd. Kat had hier al eerder geslapen en was dus al bekend met de plaats. Een goede aanrader dus van haar.
Na het inchecken heb ik de spullen gedropt en hebben we een rondje gelopen in het dorp om een beetje te verkennen.

De volgende dag hebben we een wandelroute gevolgd richting het noorden met uitzicht op de baai en de vaargeul, omringd door eilanden voor de veerboot. De tocht zelf was een paar uurtjes, maar zeker wel waard. Helaas had de camera op een of andere manier stof gegeten en mocht de schoonmaak ter plaatse niet helpen. Veel werk du om de foto’s te bewerken. Gelukkig was het mooi blauw weer en waren de minderheden in de lucht te zien, dus makkelijk te bewerken. Sorry voor het vals spelen!!
We vonden op de terugweg nog een broodjeszaak waar personeel gezocht werd. Aangezien het al een tijdje geleden was dat we beide inkomen hadden, werd het langzaam aan tijd weer wat werk te gaan zoeken. Helaas is het hier niks geworden. Het wijngaard seizoen zou van start gaan de komende week in Blenheim. Proberen dan wat daar te vinden. De komende dagen gewoon een beetje genieten van de omgeving en elkaar.