Met handen, voeten en oma in de relax modus

We zijn inmiddels aangekomen in Santiago de Chile en wat hebben we alweer veel gezien!
De reis zelf is relatief rustig verlopen. Onderweg lazen we in de Telegraaf een stukje dat mensen zichzelf overschatten tijdens het reizen en dat ze niet goed voorbereid zijn. En wij nog fanatiek lachen en denken dat dit niet voor ons op ging. Verder hadden we hier en daar wat vertraging, maar in Buenos Aires namen ze het niet zo nauw. Wie zijn wij dan om te gaan stressen?? We hebben ons dus snel aangepast en zijn het laatste stukkie voorin het vliegtuig gaan zitten om sneller in de relax modus te komen. Wel met toestemming uiteraard.
Na wat uit het raam te hebben gekeken en een paar kiekjes van het Andes gebergte te hebben geschoten, zetten we na bijna 23 uur (vanuit Breda gerekend) voet op Chileens bodem. Hier hebben we ons al gauw weten te vermaken. 24 bagagebanden en 2 scanners voor je koffers van de douane. Dan sta je al gauw in een rij net als bij de Efteling. Het verschil is alleen dat je nu geen jengelende kinderen ziet, maar volwassenen. En je ziet wat voorbij komen hoor!

Na ongeveer een uurtje stonden we buiten en gingen we op zoek naar een pin automaat. Nu lazen wie dat Santiago nog enigszins Engels onderlegt was, maar we kwamen er met handen en voeten uit dat we naar de derde verdieping moesten om te pinnen. We kwamen er ook gelijk achter dat Engels ook hier niet echt hip is.
Maar goed, even later kwamen we met onze peso's vrolijk naar buiten om de bus te pakken naar het centrum. We hadden een hostel geboekt namelijk. Nu is onze topografische kennis niet zo goed qua wijken dus met een beetje gestuntel en het geniale digitale tijdperk kwamen we er met Google Maps uit welke bus we in moesten. De tassen mee naar binnen, want het ruim was al na 4 koffertjes vol. Gelukkig konden we ze achter onze stoelen kwijt en konden we in de miniatuur relax stand. Beentjes in de nek en verder languit zeg maar. Ze zijn hier niet zo lang.

Alles zat gelukkig mee en dus lijken we nog steeds goed voorbereid. Na een kwartiertje zoeken hadden we ons hostel gevonden (zonder enige reclame aan de buitenkant, gewoon een huis) en oma van in de 70 deed open. Waren was nu verkeerd?? Blijkbaar niet. 1 verrassing.... Ze sprak alleen Chileens (wat wil je als je hier woont) en nog eens snel ook. Even voor de duidelijkheid.... Onze taalkennis is 0,0 haha. Nu weten we dus niet zeker of onze reservering doorgekomen is en of alles al betaald was of dat we alsnog voor straf moeten afwassen en de bedden opmaken voordat we wegrennen.

Nadat we eenmaal onze spullen hadden gedropt en hadden gedoucht, besloten we een rondje te gaan lopen. We kwamen al gauw bij een paar grote winkelcentra waar we ook weer onze ogen uitkeken. De wereldstekker bleek niet te passen en dus moesten we gelijk op jacht naar een alternatief. Waar kun je beter terecht dan in de bouwmarkt die verstopt zit tussen de Bart Smit, 45 handyman's, een motorzaak, bakker en supermarkt? Juist!

Wij de bouwmarkt in en zijn geslaagd hoor. Op dit moment sloeg mijn fantasie een beetje op hol. Nergens zag je het parkeerdek en op dak was een busstation. Stel je voor: je hebt laminaat nodig f gaat een badkamer tegelen. Je loopt door een overdekt winkelcentrum met je spulletjes op je rug, want de karretjes kunnen niet naar buiten. Dan ga je met je tegeltjes op je rug met de roltrap naar boven en stapt de bus in op weg naar huis.... Ideaal toch?
Na de warenhuizen te hebben bezocht kwamen we erachter dat als je honger hebt het beste naar de bovenste etage kan, want daar staan de meeste vreetschuren. Geen boeiende info, maar toch. We hebben nog even van het uitzicht mogen genieten op het dakterras van een van de warenhuizen en zijn daarna weer een stukje verder gaan lopen. Na een paar km kwamen we bij wat pleintjes met terrasjes en een paar musea. Hier gaan we vanavond wat bier en eten proberen te scoren, wat het zag er gezellig uit. Na wat verder gelopen te zijn, kwamen we uit bij een parkje met op de achtergrond de sacre coeur. Ook hier hebben ze die wel hoor :-p. Toeters het tijd om langzaam aan terug te gaan en ons matje op te gaan zoeken. We kwamen nog langs Speelpark Diana (in de regio thuis staat ie ergens anders om bekend) en zagen we dat het reuzenrat net te groot was voor het dak. Oplossing: gewoon een stuk dak eruit slopen.

Vandaag gaan we Santiago verder verkennen en eens kijken of we iets leuks tegen komen. Voor nu wens ik jullie veel jaloezie en tot gauw.

Groetjes van 2 toch niet zo geweldig (taal) voorbereide reizigers!