Hakuna matata

We zijn inmiddels wat jaartjes ouder en wat reisjes verder, maar ik vond het weer eens tijd om een verslagje te schrijven. Dit keer vertoeven we (Linda en ik) in Zanzibar.
Na een rustige vlucht van bijna 10 uur vanuit Brussel kwamen we ’s avonds rond 8 uur lokale tijd aan op het hypermoderne vliegveld van Zanzibar. Eenmaal uitgestapt, leek de kachel buiten op standje 83 gezet te zijn. Maar goed. We gingen voor lekker weer dus mochten we niet klagen. Na 30 meter lopen kwamen we in de aankomsthal aan met in de verte uitzicht op de douane. Maar eerst even samen met de 150 andere passagiers een visum scoren. Tijdens het wachten vonden we verkoeling onder een lekkende airco, die aan een muurtje hing met daarboven 300 draadjes en kroonsteentjes. Dit deed me denken aan die goeie oude tijd met mijn bar op zolder. Dat het toen nooit is fout gegaan? Met uitzicht op reclame van ‘Zanzibar’s finest souvenirs’ dat heel toevallig bij de wc hing (echte toeval?) waren we in no time aan de beurt om onze visum en douanestempeltje in ontvangst te nemen.
Eenmaal buiten, beter gezegd aan de andere kant van de overkapping, werden we netjes opgewacht door de taxichauffeur die een bordje met onze naam had. We waren net 20 minuutjes onderweg en wat gemiste drempeltjes en 2flessen melk verder en ik zat al op mijn knietjes in de berm. Niet om te poepen, maar om een bandje wisselen. Aangezien We in de middle of nowhere stonden, parkeerden we eventjes in een voortuin van iemand aan de plaatselijke A16. Met de zaklampen in de aanslag hebben de taxichauffeur en ik het bandje verwisseld en een kwartiertje later waren we weer onderweg.

Uiteindelijk waren we in totaal net iets meer dan een uurtje onderweg voordat we aankwamen en werden opgewacht bij ons hotel. De bagage werd uitgeladen door het personeel en terwijl ik en Linda met moeite overeind probeerden te blijven in het donker over de hindernisbaan liepen de mannen al de trap op. Vast richting de receptie. Dit bleek echter onze kamer te zijn. Nou ja…. Balzaal. Even een korte beschrijving: een walk in closet met 3 openstaande deuren, een riante open douche en open toilet. Dit allemaal in de eerste 5 meter na binnenkomst. Daarna volgt de doorgang via een teiltje voor het lekkende dak naar de slaapkamer. Hier bevinden zich een breed 1.3 persoon hemelbed die momenteel fungeert als extra kledingkast en een 2 persoons hemelbed met klamboe, een riante 2 persoonsbank en kaptafeltje en dan nog het belangrijkste…. Een balkon met openslaande deuren en uitzicht op het zwembad en de Indische Oceaan. Nu zagen we er alleen nog niet veel van, want het was donker.
De volgende ochtend werden we wakker met een verkwikkend regenbuitje waar Europa massaal door in de file komt te staan. Al gauw werd het tijd om aan te schuiven bij het ontbijt dat goed geregeld was. Bordje fruit, eitje op welke manier je ook wilde (behalve bacon natuurlijk), pannenkoekje en geroosterd brood. Vlak na het ontbijt begon het gelukkig op te klaren en kwam het zonnetje door. Tijd om het zwembroekje aan te trekken en de omgeving te verblinden met die bleke beentjes. Linda daarin tegen heeft altijd al wat voorsprong wat betreft kleur.
Nu het ergste wit eraf was, werd het de volgende morgen tijd om het ruime sop te kiezen. Tijd voor een snorkeltocht! We werden bij het resort opgehaald om vervolgens een half uurtje later afgezet te worden aan het strand. Vanuit hier werden we met een bootje naar een lagune gebracht om daar tussen het koraal te snorkelen. Een uurtje later en Linda inmiddels een uurtje roder, stapten we weer terug op het bootje om door te varen via ‘the rock’ naar een zandbank en vervolgens een stukje met een paar honderd zeesterren. Met mijn bleke zeester erbij was het natuurlijk een stuk minder foto waardig, dus besloot ik me toch maar te gedragen. Daarna werd het tijd om aan boord een complete ananas een watermeloen naar binnen te schuiven met zijn tweetjes, aangezien de 4 Spanjaarden aan boord genoeg hadden na drie stukjes. Eenmaal terug op het terrein doken we nog gauw even het zwembad in voordat we weer aan mochten schuiven voor het avondeten wat weer enorm goed te baften was!
Inmiddels was dag 3 in Zanzibar aangebroken en werd dit weer een soort pole pole of hakuna matata dag. Lekker relaxen en later op de dag even via het strand een kilometer of 3 naar Paje gelopen. Onderweg kwamen we weer van alles tegen en probeerden genoeg Afrikanen souvenirs aan ons kwijt te raken. Ze moesten toch maar beter hun best doen, want het lukte ze niet echt. Op de terugweg bleven we nog eventjes bij ons barretje hangen voordat we naar onze balzaal gingen, want het was (3) happy hour(s). Beetje funest als je bedenkt dat alle cocktails bijna puur geschonken worden. Maar goed, lallend eten is ook weer eens wat anders.
Gisteren werd het weer tijd voor een uitstapje. Maar zo snel waren we niet. Eerst op het gemakje ontbijten en bedenken wat we wilden doen. De keuze was stiekem best snel gemaakt en de ober/receprionist/badmeester/tuinman (ze doen gewoon alles) kon een busje regelen. Misschien wel Linda’s hoogtepunt van de vakantie. Op familiebezoek bij de aapjes!
Een half uurtje later gingen we met terror Nijntje (op zijn shirt) op zoek naar benzine voordat we naar Jozani forest konden gaan. Dit viel niet mee, want de benzinepomp om de hoek was leeg. Dan maar even om rijden richting Paje om te kijken of daar de pomp werkt. Ook niet… wat doen we dan? Juist! We gaan naar het kraampje met de flessen cola, fanta en water, want daar achter hebben ze natuurlijk ook gewoon literflessen benzine. Waarom zijn wij daar nooit op gekomen? Maar goed, 3 liter benzine rijker konden we toch op pad. Eerst nog eventjes een krottenwijkje in om te kijken of een van de taxichauffeur zijn vrienden nog iets had liggen, maar helaas…. Hij was niet thuis. We waren inmiddels een half uurtje vertraagd, maar we konden nu op weg naar het park.
Vlakbij het park kwamen we nog een werkende benzinepomp tegen en nu nam hij het zekere voor het onzekere en gooide hij hem gelukkig goed vol. Weer 3 liter erbij. We hebben het dus ruimschoots gehaald, want we hebben over de hele dag ongeveer 60 km gereden en voor 70 km getankt.
We begonnen na het inchecken bij de receptie met een tochtje door het tropische bos. Net voor het park zagen we de eerste rode colobus aap al (net als de chimps in Oeganda) en na een metertje of 50 zagen we nog een ini mini miereneter achtig diertje. Na drie kwartier rondlopen door het landschap van Jurassic park en veel wijzer geworden te zijn van de plantenversie van Viagra liepen we door naar sectie twee. De aapjes! Er zijn er ongeveer 500 in het park, waarvan ik er zo al 30 kon tellen. Ondanks dat ik de meeste wel gezien had en we gewaarschuwd waren door de gids presteerde toch een van die aapjes boven mij in de boom te kruipen en mij onder te pissen. Gelukkig was mijn reactiesnelheid dusdanig in goede staat dat ik de opvolgende keutels wel wist te ontwijken.
Na een tijdje stapten we allemaal weer in de taxi om de snelweg over te steken naar de mangrove. Hier hebben we nog een tijdje gewandeld over een houten pad met uitzicht op modder, krabbetjes, visjes en bomen. Veel bomen. We waren inmiddels de halve groep al letterlijk kwijt geraakt, maar dat boeide de gids en Linda niet.
Terug op het ressort hebben we weer heerlijk uitgebreid geluncht en hebben we de rest van de dag doorgebracht in zee en het zwembad.