Niets is zo veranderlijk als het uitzicht, behalve

Niets is zo veranderlijk als het uitzicht, behalve het weer

We hebben de doelstelling van 1000km per week gehaald!!! Ver boven mijn verwachting eerlijk gezegd, want mijn kennende liepen we nu al 300km achter op schema. Laat ik jullie maar weer eens een beetje bijpraten hoe we tot deze geniale mijlpaal zijn gekomen.

Even na het vorige verhaal zaten we te brainstormen hoe de route van de volgende dag te nemen. Natuurlijk weer meer kilometers dan gepland, maar een relatief rustig dagje. We wilden eens kijken hoe het in Pucón was, aangezien het goed aangeschreven stond in het boek met mooi uitzicht. Daarna zouden we verder kijken, maar stond Valdivia op de planning. Helaas was er in Pucón maar een halve vulkaan in zicht. Misschien was de andere helft eraf gesloopt of (wat meer voor de hand liggend was) hing het grootste gedeelte in de wolken. Gelukkig was het niet toeristisch en konden we al na een half uurtje rondscheuren in z'n stationair eindelijk een plekje vinden om de auto achter te laten. Was het dan toch vakantieperiode? Nergens merkten we er echt iets van, maar hier was het een groot mierennest van mensen en auto's die allemaal bij de Tirolerhutjes hun inkopen wilden doen.
We besloten maar gauw even een bakkie te doen en effe te pinnen en dan maar gauw weer weg.
Eenmaal weer onderweg had Johan zich iets beter verdiept in het boek en zag dat en een aantal kilometers ten oosten van Valdivia nog een groot meer lag met voor de verandering vulkanen als uitzicht. Dit lag aan de 7 meren route en was een van de mooiste. Dus... Panguipulli in de nav nav gezet en onze Annie wees ons de weg naar het dorp. Daar aangekomen (voor ons doen heel vroeg, een uurtje of 4) gelijk maar gekeken voor een camping. Na deze te hebben vastgelegd zijn we weer hotsie klotsie over de gravel wegen met wat kuilen naar beneden gehobbeld. We zijn trouwens al gauw ervaren offroad kenners geworden, aangezien we zowel met als zonder auto redelijk vaak offroad zijn geweest. Maar goed, we dwalen af. Eenmaal alle organen weer op hun plek, kwamen we weer aan in het dorpje. Hier was een festival aan de gang en gingen wij een kijkje nemen. Het leek er even op of er een lokale grill wedstrijd was, aangezien er heel veel kraampjes met bbq's stonden te fikken. Na afloop zijn we eventjes gaan eten in een halletje waar Universidad werd uitgezonden op groot scherm. Best lachen hoor. Zit je te eten en al die Chileentjes worden gek bij een doelpunt. Laat het nou net 8-1 zijn geworden. Ondertussen kwam er even een buitje over, waar ze in Limburg met geknepen billen alvast de zandzakken voor de deur zetten.
Nadat de bui weer over getrokken was, zijn we weer naar boven gekacheld en zijn we op de veranda van de kantine van ons welverdiende biertje gaan genieten met uitzicht op een meer met vulkanen en bergen op de achtergrond. Ondertussen kregen we voor de verandering weer gezelschap van 2 honden. We lijken aantrekkingskracht te hebben, want bij de opvolgende campings bleven ze ook bij ons hangen. En ik heb in dit land mega veel familie van Guinness gezien! Guinness is trouwens onze Duitse herder die thuis in Nederland rond dartelt voor degenen die het even niet snapten.

De volgende morgen zouden we op het gemakje via Valdivia naar Puerto Varas rijden. En op het gemakje klopte! We hadden onze eerste Chileense file op de snelweg. Reden? Een demonstratie van een actiegroep. Stel je voor dat er op de A2 60 mensen staan met spandoeken.... Maar goed, hier gaat alles net een beetje anders. Hier staan namelijk ook gewoon bushaltes aan de snelweg. Mocht je dus bijvoorbeeld van Breda naar Oosterhout willen, zetten ze je gewoon bij de halte bij hectometerpaaltje 124.4 eventjes af.

Aangekomen in Valdivia kwamen we erachter dat we er beter op zondag hadden kunnen zijn, want nu was het spits en net als in Den Haag. Na een uur kwamen we dan het centrum in (weer eenrichtingsverkeer) en konden geen plekje vinden.
Gauw maar de stad uit en richting het zuiden!!
Na een paar uurtjes kwamen we dan aan in Puerto Varas. Een heel knus klein dorpje onderaan de perfectste vulkaan van Chili. De Osorno. Hier was het relatief rustig (zoals we ons bij meerdere plekken voorstelden, maar aardig in vergisten) en hadden we al gauw een camping aan het meer te pakken. Helaas had ik mijn plan om te filmen net iets te lang uitgesteld, want bij aankomst was het blauw en zonnig en de volgende morgen bewolkt.
Gisteren zijn we de vulkaan op gereden en bovenaan nog redelijk uit ons broek gewaaid en zijn we nog langs een paar meren en een klein beetje heeeel erg toeristisch watervalletje gereden. Daarna besloten we ons maar te wagen aan de rit richting het koude zuiden. We zijn inmiddels op de ruta 7 aangekomen, waar ineens de weg ophield en je de veerboot moest pakken.
We hadden geluk en konden een kwartier later als laatste auto mee aan boord. Dit is trouwens wel weer een happening. Ondertussen word ze auto ook steeds beroemder, want er worden enorm veel foto's van gemaakt.
Eenmaal het water over gestoken, zijn we 100 km doorgereden naar het plaatsje Hornopíren. Hier vandaan vertrekken we vandaag vanaf Cholgo naar de heet waterbronnen om eventjes te relaxen en te zwemmen, aangezien het tot morgenmiddag kutweer is. Jullie zijn dus niet meer de enigen!!